«ودگر» مدرسه ندارد؛ آرزوی کودکان روی میز مردم! /فقط ۲۰۰ میلیون تا تحقق یک رؤیا نیاز است؛ همراه شو عزیز! + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،  مدرسه ، تنها جای آموزش نیست؛ سنگ‌بنای ساختن آینده‌ فرزندان این سرزمین است، جایی که می‌تواند بعدازظهرهای بهاری را به خاطره‌ای شیرین از بازی کودکان با بزرگ‌ترها بدل کند، محلی برای هم‌نشینی اهالی و گفت‌وگو درباره‌ دغدغه‌های زندگی جمعی، و چراغی روشن برای تربیت نسلی آگاه و توانمند. مدرسه اگر قلب تپنده‌ یک محله شود، دیگر تنها چهاردیواری‌ای برای درس‌خواندن نیست، بلکه به کانونی برای رشد، تعامل، همبستگی و امید تبدیل می‌شود.

در روستای ودگر، واقع در سیستان و بلوچستان، هنوز چنین چراغی روشن نشده است. کودکان، با چشمانی پر از آرزو، دل‌شان می‌خواهد مدرسه‌ای در نزدیکی خانه‌شان داشته باشند تا مجبور نباشند کیلومترها راه بروند برای رسیدن به کلاس درس. اکنون یک فعال اجتماعی، با الهام از معماری بومی و نگاه انسان‌محور، در تلاش است تا با همراهی خیرین، مدرسه‌ای بسازد که نه‌فقط جای یادگیری، که نمادی از هنر، امنیت و همدلی باشد؛ مدرسه‌ای متفاوت که نه فقط دیوار، که روح داشته باشد.

مریم احیایی، فعال اجتماعی‌-فرهنگی و نویسنده، در گفت‌وگو با رکنا، از یکی از آرزوهای ساده اما مهم کودکان روستای ودگر از توابع بخش آشار در شهرستان مهرستان، استان سیستان و بلوچستان سخن گفت؛ آرزویی که چیزی نیست جز «داشتن یک مدرسه». او می‌گوید: «بچه‌های این منطقه به من گفتند دلشان می‌خواهد در همان روستای خودشان مدرسه‌ای باشد تا دیگر مجبور نباشند هر روز مسیر ۱۰ کیلومتری را طی کنند.»

احیایی با اشاره به اینکه بسیاری از این دانش‌آموزان یا در کپر درس می‌خوانند یا در کانکس، افزود: «یکی از آرزوهای بچه‌ها این بود که یک روز در یک کلاس واقعی درس بخوانند؛ کلاسی که دیوار داشته باشد، سقف داشته باشد و امن باشد.» به گفته او، هرچند مدرسه‌ای ابتدایی در این روستا وجود دارد، اما دبیرستانی نیست و همین باعث شده بسیاری از خانواده‌ها به‌ویژه برای دختران، اجازه ادامه تحصیل ندهند؛ چون توان تأمین هزینه رفت‌وآمد را ندارند یا نگران امنیت مسیر هستند.

مریم احیایی با اندوه از دختری گفت که آن‌قدر عاشق درس خواندن بود، اما چون خانواده‌اش اجازه ندادند به‌خاطر دوری راه به دبیرستان برود، حالا هر روز کنار کتاب‌هایش می‌نشیند و با آنها حرف می‌زند؛ این یعنی عطش یادگیری هنوز در دلش زنده است.

او در ادامه گفت: «در این روستا، ۱۹۵ دانش‌آموز در پایه‌های مختلف تحصیل می‌کنند: پایه اول ۳۵ نفر، دوم ۳۶ نفر، سوم ۳۶ نفر، چهارم ۴۲ نفر، پنجم ۲۷ نفر و پایه ششم ۱۹ نفر. یکی از اهالی روستا، زمین شخصی‌اش را برای ساخت مدرسه وقف کرده است، اما حالا ما نیازمند همراهی یک خیر هستیم که برای این بچه‌ها یک مدرسه شش‌کلاسه بسازد.»

احیایی با نگاهی نو به ساخت مدرسه، تأکید کرد: «دلم می‌خواهد این مدرسه فقط یک ساختمان نباشد؛ بلکه آن‌قدر خاص و زیبا باشد که هر کسی از کنارش رد شد، بایستد، نگاه کند و حتی عکس بگیرد. برای همین، با معمار ابرخشت صحبت کرده‌ام. این سازه سنتی بدون نیاز به تیرآهن و بلوک، با استفاده از مصالح بومی و ارزان ساخته می‌شود و در عین حال، بسیار مستحکم است. نه زلزله، نه سیل و نه آتش‌سوزی نمی‌تواند آسیبی به آن بزند.»

او افزود: «اگر بتوانیم حدود ۱۲ کارگر محلی را برای ساخت این مدرسه درگیر کنیم، نه تنها کارآفرینی خواهد شد، بلکه در کمتر از چهار ماه می‌توانیم این مدرسه را بسازیم؛ مدرسه‌ای متفاوت، ایمن و شکیل‌تر از هر چهاردیواری‌ای که تاکنون به نام مدرسه می‌شناسیم.»

مریم احیایی در ادامه تاکید کرد: «برای شروع کار، به حدودا 200 میلیون تومان سرمایه اولیه نیاز است که نیاز به کمک خیرین داریم.»