به گزارش خبرآنلاین، فضاپیمای «اُسیریس- رِکس» (OSIRIS-REx) ناسا، که در سال ۲۰۱۶ به فضا پرتاب شده بود، ۱۲۲ گرم گرد و غبار و سنگریزه از سیارک بنو جمع‌آوری کرد و آن‌ها را در سال ۲۰۲۳ به سمت زمین پرتاب کرد.
به نقل از یورونیوز، محققان این محموله را در بیابان یوتا تحویل گرفتند و تجزیه و تحلیل آن را شروع کردند. این بزرگ‌ترین محموله نمونه‌برداری‌شده از فراسوی ماه محسوب می‌شود.
در تحقیقات تازه بر روی ذرات گرد و غبار روی سطح این سیارک، هزاران ترکیب آلی مختلف یافت شدند. به گفته دانشمندان، ۱۴ مورد از ۲۰ اسید آمینه‌ای که حیات روی زمین برای تشکیل پروتئین‌ها استفاده می‌کند در این نمونه‌ها به چشم می‌خورد.
همچنین چهار باز نوکلئوتیدی (اجزای اصلی دی‌ان‌ای و آران‌ای) نیز در این نمونه‌ها شناسایی شده‌اند. دانشمندان هیچ نشانه‌ای از حیات در خود سیارک بنو پیدا نکرده‌اند، اما نتایج این تحقیق نظریه‌ای را تقویت می‌کند که شهاب‌سنگ‌ها و سیارک‌هایی که به زمین اولیه برخورد کردند ممکن است ترکیبات اولیه لازم برای ایجاد حیات را منتقل کرده باشند.
دو تیم تحقیقاتی مستقل نمونه‌های بنو را مورد بررسی قرار داده و دریافته‌اند که مواد معدنی غنی از سدیم، اسیدهای آمینه، نیتروژن به شکل آمونیاک و حتی اجزایی از کد ژنتیکی نیز در این نمونه‌ها وجود دارد.
نمک‌های کشف‌شده در بنو مشابه ترکیباتی هستند که در دریاچه‌های خشک صحرای موهاوی در کالیفرنیا و صحرای بزرگ آفریقا دیده می‌شود. این مواد در شهاب‌سنگ‌هایی که به زمین برخورد می‌کنند معمولاً از بین می‌روند، اما در نمونه‌های جمع‌آوری‌شده مستقیماً از سیارک به‌خوبی حفظ شده‌اند.
یاسوهیتو سکینه، از مؤسسه علوم توکیو، می‌گوید که این کشف تنها به دلیل جمع‌آوری مستقیم نمونه‌ها از سیارک و نگهداری دقیق آن‌ها روی زمین ممکن شده است.
تیم مک‌کوی، مسئول شهاب‌سنگ‌های موزه ملی تاریخ طبیعی، نیز با بیان اینکه ترکیب مواد اولیه حیات با محیطی غنی از آب‌شور همان چیزی است که می‌تواند به شکل‌گیری حیات منجر شود، گفت: «این فرآیندها احتمالاً بسیار زودتر و در مقیاسی وسیع‌تر از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد رخ داده‌اند.»
دانیل گلاوین، محقق در سازمان ناسا، با اشاره به اینکه یکی از یافته‌های غیرمنتظره، میزان بالای نیتروژن، از جمله آمونیاک بوده است گفت: «تمامی مولکول‌های آلی یافت‌شده در نمونه‌های بنو قبلاً در شهاب‌سنگ‌ها مشاهده شده بودند، اما این نمونه‌ها واقعاً منشاء فرازمینی دارند و نتیجه دارای آلودگی زمینی نیستند.»
دانشمندان می‌گویند سیارک بنو که ۴.۵ میلیارد سال قدمت دارد، احتمالاً در ۱۰ میلیون سال نخست شکل‌گیری منظومه شمسی به وجود آمده است. به اعتقاد آنان بنو، که قطری در حدود ۵۰۰ متر دارد، احتمالاً بخشی از یک سیارک بزرگ‌تر بوده که در طی میلیاردها سال بر اثر برخوردهای فضایی از هم پاشیده است.
یافته‌های جدید نشان می‌دهد که این جرم آسمانی در گذشته دارای شبکه‌ای گسترده از دریاچه‌ها یا حتی اقیانوس‌های زیرزمینی بوده است که پس از تبخیر آب، از آن‌ها رسوبات نمکی بر جای مانده است.
به گفته دانت لوریتا، دانشمند ارشد این مأموریت از دانشگاه آریزونا، ۶۰ آزمایشگاه در سراسر جهان در حال بررسی نمونه‌های سیارک بنو به‌عنوان بخشی از تحقیقات اولیه هستند در حالی که بخش عمده‌ای از بودجه ۱ میلیارد دلاری این مأموریت برای تحقیقات آینده کنار گذاشته شده است.
دانشمندان بر لزوم آزمایش‌های بیشتر روی نمونه‌های سیارکی و همچنین جمع‌آوری نمونه‌های جدید از دیگر اجرام آسمانی تأکید دارند. چین نیز قصد دارد امسال یک مأموریت بازگشت نمونه از یک سیارک دیگر را آغاز کند.
مأموریت‌های آینده احتمالاً به جمع‌آوری نمونه‌هایی از اجرام دیگر در منظومه شمسی خواهند پرداخت.
اهداف اصلی شامل جمع‌آوری سنگ و خاک از سیاره کوتوله سرس در کمربند سیارکی، بررسی قمرهای مشتری (اروپا) و زحل (انسلادوس) که دارای اقیانوس‌های زیرسطحی هستند، و بازگرداندن نمونه‌های جمع‌آوری‌شده از مریخ خواهد بود.
۵۸۵۸
