به گزارش همشهری آنلاین، کیهان نوشت: خبرگزاری خبرآنلاین وابسته به برخی مدیران دولت روحانی، ضمن طرح سؤال فوق، نوشت: معاون اول پزشکیان که به جناح اصلاحات منتسب است، در «اولین مصاحبه مشروح» خود با روزنامه ایران، ارگان دولت، بدون مقدمه قبلی و به‌طور ناگهانی به حسن روحانی، رئیس‌جمهور اسبق اعتدالگرا تاخت! شاه‌بیت سخنان محمدرضا عارف این تیتر بود: اصلاح‌طلبان با دولت روحانی راه آمدند، اما جواب نگرفتند/ اگر افراطیون را کنار بزنیم، میانه‌روها می‌توانند با هم کار کنند. این اظهارنظر عارف- به عنوان فرمانده اصلی کابینه پزشکیان- را باید کلیدی و مهم تلقی کرد، چون عملاً این ایده در دولت پزشکیان دنبال شده و خواهد شد.
البته ریشه‌های دلخوری عارف از روحانی به انتخابات ۱۳۹۲ بازمی‌گردد، وقتی که تحت فشار بدنه و رأس اصلاح‌طلبان و حتی سید محمد خاتمی از رقابت‌های ریاست‌جمهوری به نفع حسن روحانی کنار رفت، از آن زمان تاکنون اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان (با محوریت افرادی مثل هاشمی رفسنجانی و روحانی) متحد سیاسی هم شدند.
اما به نظر می‌رسد دولت پزشکیان به ایده‌ای جدید در سیاست داخلی رسیده است: «فاصله‌گذاری با اعتدالگرایان» و «تقویت ارتباط مستقیم با حاکمیت». این خط جدید که عارف آن را برای اولین‌بار علنی بیان کرد و پزشکیان هم با آن همراه است، می‌تواند قمار بزرگی برای جناح اصلاح‌طلب و دولت باشد: حذف اعتدالگرایان از جبهه اصلاحات باعث می‌شود جناح اصلاح‌طلب قدرت بیشتری پیدا کند و به همان اندازه هم جریان اصلاحات و دولت پزشکیان را از حمایت و همراهی یک جریان پرسابقه و قدرتمند سیاسی محروم می‌کند.
انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۳ اولین انتخابات بعد از ۱۳۸۸ بود که جناح اصلاح‌طلب، یک «نامزد اختصاصی» در آن داشت، تحولاتی که منجر به روی کار آمدن پزشکیان در انتخابات شد، احیای دوباره، اما با احتیاط «اصلاح‌طلبی مستقل از اعتدالگرایی» بود که اصلاح‌طلبان هم از آن استقبال کرده‌اند و پیام آن را دریافت کرده‌اند.
بعد از ردصلاحیت نه‌چندان غیرمنتظره روحانی در انتخابات مجلس خبرگان، موقعیت جریان موسوم به اعتدالگرا در سیاست داخلی به‌شدت تضعیف شد. این ردصلاحیت به روشنی نشان بی‌اعتمادی به وی- به عنوان شاخص‌ترین چهره اعتدالگرا به‌خصوص بعد از درگذشت هاشمی رفسنجانی- بود، حالا محمدرضا عارف به عنوان نماد دولت پزشکیان تصمیم گرفته است از این شرایط، برای تقویت جناح اصلاح‌طلب استفاده کند.
قرینه دیگری که برای این ایده و دست‌فرمان جدید دولت پزشکیان وجود دارد، نوع برخورد دوگانه- توأم با احتیاط و بی‌اعتمادی دولت پزشکیان به محمدجواد ظریف؛ وزیر خارجه روحانی است، ظریف که از چهره‌های شاخص جریان اعتدالگرا است و نفش اصلی در تحقق برجام داشت و با همه توان به میدان سیاست داخلی آمد تا پزشکیان پیروز انتخابات شود، اینک جایگاه متزلزل و مبهمی در دولت دارد. دولت پزشکیان نه تمایلی به میدان دادن به ظریف دارد و نه می‌خواهد او را کاملاً از دست بدهد و البته چندان هم بدش نمی‌آید که زحمت ظریف را سوپرانقلابی‌ها بکشند و او را بیشتر به حاشیه ببرند، بدون آنکه خود هزینه جدایی را بدهند.
