شیر شتر می‌تواند جایگزینی بهتر برای شیر گاو باشد

وقتی صحبت از محصولات لبنی به میان می‌آید، شیر گاو حرف اول را می‌زند. در سراسر جهان، شیر گاو همچنان بین بسیاری از مردم محبوبیت زیادی دارد، اما آیا ممکن است به زودی رقیبی برای آن وارد بازار شود؟

به گزارش زومیت، دانشمندان می‌گویند شیر شتر ممکن است برای انسان مفیدتر از شیر گاو باشد؛ زیرا احتمال اینکه موجب آلرژی شود، کمتر است، می‌تواند از روده دربرابر آنزیم‌های مضر محافظت و به هضم سالم‌تر کمک کند.

شاید بپرسید مگر شیر گاو چه مشکلی دارد؟ شیر گاو به‌دلیل محتوای بالای اسید آمینه و گوارش‌پذیری بالا اغلب به عنوان منبع عالی پروتئین درنظر گرفته می‌شود. البته همه افراد نمی توانند از مزیت‌های شیر گاو بهره‌مند شوند.

در برخی از افراد فرآورده‌های شیر گاو به خاطر آلرژی یا عدم تحمل لاکتوز می‌تواند مشکلات سلامتی را به دنبال داشته باشد. علاوه‌بر‌این، شیر گاو سرشار از چربی‌های اشباع است که می‌تواند در ایجاد بیماری قلبی، دیابت نوع دو و احتمالا آلزایمر نقش داشته باشد.

درمقابل، پژوهش جدیدی از دانشگاه  ادیث کوان استرالیا نشان داده است شیر شتر در مقایسه با شیر گاو حاوی دارای پپتیدهای بیواکتیو طبیعی بیشتری است.

 پپتیدهای بیواکتیو که خواص ضد میکروبی و ضد فشار خون دارند، می‌توانند عوامل بیماری‌زا را مهار کنند و با انجام این کار محیط سالمی را در روده به‌وجود آوردند. آن‌ها همچنین ممکن است بتوانند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی‌عروقی را کاهش دهند.

درحالی‌که برای تایید خاصیت پپتیدهای زیست‌فعال موجود در شیر به پژوهش‌های بیشتری نیاز است، پژوهش حاضر یافته‌های مطالعات گذشته را تایید می‌کنند که نشان می‌دهند شیر شتر حاوی بتا-لاکتوگلوبولین (آلرژن اصلی موجود در شیر گاو) نیست و افرادی که به پروتئین مذکور حساسیت دارند، می‌تواند شیر شتر مصرف کنند. علاوه‌بر‌این، شواهد نشان می‌دهد شیر شتر نسبت‌به شیر گاو لاکتوز کمتری دارد.

شیر گاو حدود ۸۱ درصد از تولید جهانی شیر را تشکیل می‌دهد، اما نشانه‌هایی مبنی بر تغییر این وضعیت وجود دارد. درحال‌حاضر، شیر شتر تنها حدود ۰٫۴ درصد از تولید جهانی را در اختیار دارد و پس از شیر گاومیش، بز و گوسفند در جایگاه پنجم قرار می‌گیرد.

یکی از دلایل توجه جهانی به شیر شتر شرایط محیطی است. گاوداری سنتی در مناطق خشک و نیمه‌خشک می‌تواند چالش‌برانگیز باشد؛ اما برای پرورش شتر عالی است.

مطالعه در مجله‌ی Food Chemistry منتشر شده است.