سردار یونس عبدی رئیس مرکز امور ایثارگران فراجا در گفتگو با همشهری به بیان جزئیاتی از نحوه شناسایی محل دفن پیکر شهدای مرزبانی که بعد از ۱۶ سال به کشور بازگشتند، پرداخت. او گفت: واقعیت این است که گروگانگیرها در آن زمان به‌طور مداوم جای خود را تغییر می‌دادند تا شناسایی نشوند. در کنار این تغییر محل، دست به تقسیم گروگان‌ها به ۲گروه زده بودند. به‌طور کلی این اقدامات روند شناسایی را دشوار کرد.
رئیس مرکز امور ایثارگران فراجا افزود: اکنون نیز ما از طریق رایزنی‌ها و پیگیری‌هایی که وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات فراجا داشت، توانستیم به منابع اطلاعاتی دست پیدا کنیم. این اطلاعات منجر به شناسایی محل دفن یک گروه از این سربازها شد و آزمایش‌های DNA هم اطلاعات هویتی آنها را تأیید می‌کند.
به گفته سردار عبدی« پیکر ۵نفر از این شهدا هنوز پیدا نشده و در حال پیگیری هستیم. در حال حاضر پیکر ستوان محمدی، فرمانده پاسگاه و ۴سرباز دیگر جزو مفقودین است. ما همچنان در تلاش برای پیداکردن پیکر این شهدا در دیار غربت هستیم.»
او با اشاره به تاریخچه این گروگانگیری گفت: سال ۱۳۸۷، عبدالمالک ریگی در منطقه مرزی ایران و پاکستان بسیار جولان می‌داد و پاسگاه‌های مرزی ما نیز امکانات مناسبی نداشتند؛ به همین دلیل نیروهای این گروه تروریستی به یکی از پاسگاه‌های مرزی ما حمله کردند و ۱۴نفر از مرزبانان ما شامل نیروهای کادری و سربازان را به اسارت بردند. بررسی‌های ما برای نجات این افراد ادامه داشت؛ حتی این افراد چندین بار جابه‌جا شدند تا مورد شناسایی قرار نگیرند اما در نهایت در زمان کوتاهی، تمام این عزیزان به شهادت رسیدند و پیکرهای آنان نیز در پاکستان به خاک سپرده شد.
به گفته«در آن سال‌ها امکان شناسایی محل دفن این شهیدان وجود نداشت و تلاش‌های ما بی‌ثمر بود تا اینکه در سال‌های اخیر با اقدامات اطلاعاتی و دیپلماتیک، محل دفن این افراد را پیدا کردیم و پیکرها را به کشور بازگرداندیم .از آنجا که سال‌های زیادی از شهادت این افراد گذشته بود، برای شناسایی آنها از نمونه DNA خانواده‌هایشان استفاده و با همکاری مرکز ژنتیک نور و مرکز تشخیص هویت فراجا، سرانجام پیکر۹نفر از این شهدا را شناسایی کردیم.»
سردار عبدی تأکید کرد: آزمایش DNA، علمی‌ترین و قطعی‌ترین روش تشخیص هویت است؛ بنابراین به خانواده این شهدا تضمین می‌دهیم که پیکرهای مشخص شده، قطعا متعلق به شهدای آنان است و در این‌باره هیچ شکی وجود ندارد. واقعیت این است که گروگانگیرها در آن زمان به‌طور مداوم جای خود را تغییر می‌دادند تا شناسایی نشوند. در کنار این تغییر محل، دست به تقسیم گروگان‌ها به ۲گروه زده بودند. به‌طور کلی این اقدامات روند شناسایی را دشوار کرد.
