اعتراض به صداوسیما و برخی نهاد‌های حاکمیتی به دلیل تولید نفرت علیه نهاد وکالت

«زمانی برای حمایت از وکلا» عنوان یادداشت محمد هادی جعفرپور برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده است:

 ۲۴ ژانویه (۴بهمن ماه) در تقویم ملی آن سوی مرز‌ها با عنوان روز وکلای در معرض خطر نام‌گذاری شده است، علی‌رغم تعریف چنین مناسبتی با تاسف باید پذیرفت هیچ یک از ارکان حکومت و حتی نهاد‌ها و انجمن‌های صنفی و مدنی به فلسفه تعریف چنین روزی برای وکلای دادگستری ایران باور نداشته، برای چنین مناسبتی هیچ مصداق و مابه‌ازای بیرونی قائل نیستند. گواه این ادعا بی‌تفاوتی قاطبه جامعه به چالش‌ها و مخاطراتی است که در این سال‌ها همکاران عزیزم با آن درگیر بوده‌اند.

در فرضی که برنامه‌سازان و تهیه‌کنندگان صدا و سیما، فلان نماینده مجلس و فلان مقام حکومت لاینقطع مشغول تولید نفرت علیه نهاد وکالت هستند توقع اندکی همراهی و ذره‌ای حمایت توقعی است بی‌جا! در این سال‌ها کدام مقام مسوول را می‌توان مثال آورد که در ستایش و تکریم این مدافعان بی‌دفاع چند کلامی سخن گفته است؟ کدام مرجع و نهاد حکومتی از خدمات حرفه وکالت اطلاع‌رسانی کرده است، کدام رسانه وابسته به حکومت به پاس هزاران وکالت تسخیری و معاضدتی یک سطر گزارش کار کرده؟ در رسانه مثلا ملی و تریبون‌های عمومی وابسته به حکومت پسوندِ نام و عنوان وکیل به حق‌الوکاله میلیاردی و فرار مالیاتی اشاره می‌شود، بی‌آنکه برای این تهمت و ادعا مستندی ارایه شود و چه چالش‌هایی که به این بهانه علیه نهاد وکالت تولید نشده؟ در چنین شرایطی توقع بررسی و تحلیل مخاطرات این حرفه مانند توقع بیان سختی‌ها و مشقت‌های این حرفه بی‌شک توقعی است بی‌جا!

ظرف یک‌سال گذشته چند تن از وکلای شریف دادگستری با گلوله جهل و نفرت به قتل رسیده یا مورد ضرب و جرح قرار گرفتند، اما دریغ از یک سطر گزارش یا یک تسلیت ساده! اینجاست که باید پذیرفت همدردی با وکلای دادگستری یا توجه به مناسبتی مانند روز وکلای در معرض خطر خیالی است واهی! وکیلی که جز برای دفاع از حقوق مردم قدمی بر نداشته و در این طریق شریف تا پای جان پایمردی می‌کند، همواره در معرض توهین و تعرض قرار دارد، اما این سربازان عدالت قسم یاد کرده، شرافت خویش را وثیقه دفاع از حقوق مردم نهاده و در این طریق مقدس از هیچ تهدید و تعرضی ترس ندارند!

اما سوال اساسی آن است که چرا باید یک وکیل دادگستری که جز به دفاع از حقوق موکل خویش اقدامی نداشته، به قتل برسد؟ و پرسش اساسی‌تر آن است که مسوولیت بر عهده کیست؟ از این روی باید گفت اینکه در سال۱۹۷۷میلادی در اسپانیا چهار وکیل دادگستری به دست نئوفاشیست‌ها به قتل رسیده و در سال۲۰۱۰ میلادی در شهر مادرید بنای یادبودی برای زنده نگه داشتن یاد وکلای مورد اشاره ساخته شده با آنچه علیه وکلای دادگستری ایران رقم زده می‌شود هیچ‌وجه اشتراکی ندارد.