همشهری آنلاین- زهرا رفیعی: منظور از محلی‌خواری فقط لبنیات محلی نیست، بلکه محصولات خوراکی است که معمولا در شعاع ۱۰۰ تا ۲۵۰ کیلومتری محل زندگی تهیه شده باشد. انتخاب محصولات محلی، نیاز به حمل و نقل طولانی‌مدت و مصرف سوخت‌های فسیلی را کاهش می‌دهد، در نتیجه انتشار گازهای گلخانه‌ای کمتر می‌شود. مثلا برای حمل ۱ کیلوگرم آووکادو با کشتی از آمریکای جنوبی به اروپا بین ۰.۳ تا ۱ کیلوگرم CO۲ تولید می‌شود و به همین نسبت حمل موز از فیلیپین، هند، اکوادور و ... به ایران می‌تواند این میزان کربن وارد جو کند.
محلی‌خوارها میوه و سبزیجاتی را در خارج از فصل رویش نمی‌خورند، یعنی برای توت‌فرنگی حاضر نیستند که سر از بازار روز تجریش درآورند و یا میل به خوردن دارگون فروت هندی به سرشان نمی‌زند. آنها منتظر بهار و توت‌فرنگی‌های کردستان می‌مانند و یا در همین فصل سر زمستان از خوردن پرتقال لذت می‌برند و آن را به چله تابستان نمی‌برند.
