سرمایه اجتماعی با فالوده‌خوری سیاسیون افزوده نمی‌شود

نامه نیوز - «کاهش سرمایه اجتماعی، گسست نسلی و جنسیتی و فاصله یابی گروه‌های مرجع با دولت و حاکمیت» مولفه هایی بود که وزیر ارشاد دولت مسعود پزشکیان درباره خطرات آنها هشدار داد و بر ضرورت تلاش برای رفع‌شان تأکید کرد اما سئوال اصلی آن است که دولت مسعود پزشکیان پس از 6 ماه از زمان استقرار توانسته نقشی را در این حوزه ایفا کند یا خیر؟

علی صوفی در گفت‌وگو با نامه نیوز درباره میزان توفیق دولت چهاردهم برای افزایش سرمایه اجتماعی با عمل به شعار «وفاق ملی» گفت: وفاق حول محور اشخاص یا مجموعه های سیاسی شکل نمی گیرد، یعنی این طور نیست که دو مجموعه متخاصم با هم دست بدهند، احوالپرسی کنند، چای بنوشند و فالوده ای بخورند و بعد از آن وفاق اتفاق بیفتد. وفاق باید حول مفاهیم ملی باشد تا اثر خودش را بگذارد.

وی افزود: در وفاق ملی همه مجموعه ها تلاش می کنند با رفع موانع، منافع ملی محقق شود مثلا همه بپذیرند پیوستن به FATF برای کشور ضرورت دارد و برای پیوستن به آن کسی مخالفت نکند. تقویت امنیت ملی، تسهیل تأمین معیشت مردم و مذاکرات در حوزه سیاست خارجی از دیگر موضوعاتی‌اند که تحقق‌شان نیازمند وفاق ملی است تا سه قوه مجریه، مقننه و قضائیه برای رفع موانع پیش روی آن اهداف گام های محکمی بردارند.

این فعال سیاسی اصلاح طلب اظهار کرد: وفاق ملی این طور به وجود نمی آید که آقای پزشکیان بخواهد خالصانه اختلافات و دعواهای سیاسی را رفع کند اما جریان رقیب با وجود حضور نیروهایش در دولت، همچنان دنبال جبهه بندی و مرزبندی با دولت و ساقط کردن آقای پزشکیان از ریاست جمهوری باشد.

وی افزود: از آنجاکه وفاق طرح جامع و کامل خود را نداشت، یک دفعه انتخابات برگزار و آقای پزشکیان رئیس جمهور شد، فرصتی پیش نیامد که مفاهیم وفاق ملی تعریف شود. نظام حاکم در آمریکا به قدرت نرم یعنی پشتیبانی مردم از برنامه های خود بیشتر از توان نظامی اعتقاد دارد چون آنجا حزب معنای واقعی خود را دارد و هر حزبی تلاش می کند سرمایه اجتماعی خود را ارتقا دهد اما در کشور ما امروز فاصله عمیقی بین حاکمیت و ملت وجود دارد چون جامعه احساس می کرد انتخابات مفهوم خودش را بر اثر نظارت استصوابی از دست داده است.   

صوفی با اشاره به مشارکت 50 درصدی مردم در انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم گفت: هر چند آقای پزشکیان در زمان انتخابات و بعد از آغاز ریاست جمهوری اش سعی کرده ارتباط صادقانه و صمیمی با مردم برقرار کند ولی هنوز با آن ارتباط وثیقی که باید بین «دولت (حاکمیت) و ملت» باشد فاصله زیادی وجود دارد چون مشکلات به حدی رسیده که جامعه را به حد انفجار نزدیک کرده است. مردم رصد می کنند اگر ببینند سیاست های دولت(حاکمیت) در راستای منافع ملی است، حمایت می کنند والا حمایت نمی کنند.