انجمن‌های کارگری ایران عملاً به ابزارهایی ناکارآمد تبدیل شده‌اند/کارگران کجا باید دنبال حق‌شان بروند؟

به گزارش رکنا،برای بهبود وضعیت انجمن های کارگری و وضعیت کارگران، نیاز به اصلاحات اساسی در زمینه‌های قانونی، افزایش منابع مالی و حمایت از استقلال این انجمن‌ها وجود دارد تا بتوانند به‌طور مؤثرتر در جهت بهبود شرایط کارگری و دفاع از حقوق کارگران فعالیت کنند.

هاشم خانی در این رابطه به رکنا گفت:انجمن‌های کارگری و فعالان کارگری در بسیاری از کشورها به عنوان یکی از ارکان اصلی در دفاع از حقوق کارگران و تأمین رفاه اجتماعی آنها شناخته می‌شوند. در ایران نیز این انجمن‌ها به‌عنوان نمایندگان حقوق کارگران شناخته می‌شوند، اما عملکرد و کارایی آنها در برخی موارد با انتقاداتی همراه بوده است. این انتقادات عمدتاً به ناکارآمدی، محدودیت‌های قانونی، و ناتوانی در تحقق مطالبات کارگری اشاره دارند.

او افزود:به طور مثال درباره تعیین کف حقوق کارگران باید پیشنهادات انجمن های کارگری به شورایعالی کار برود و بعد در دولت مطرح شود ولی الان این رویه بالعکس است و نتجه اش را هم می بینید،وضعیت معیشتی کارگران و تامین نیروی کار در تولید ارتباط مستقیمی با هم دارند که قطعا کارفرماها اولین کسانی هستند که از آن لطمه می بینند.

  محدودیت‌های قانونی و فشارهای دولتی

این فعال کارگری در ادامه با اشاره به فعالیت انجمن های کارگری در ایران  ادامه داد:انجمن‌های کارگری در ایران به‌طور مستقیم تحت نظارت دولت و نهادهای دولتی فعالیت می‌کنند. بسیاری از این انجمن‌ها برای ثبت یا برگزاری جلسات خود با مشکلات قانونی روبرو هستند. این محدودیت‌ها نه تنها آزادی عمل این انجمن‌ها را کاهش داده، بلکه باعث می‌شود که نتوانند به‌طور مؤثر در دفاع از حقوق کارگران وارد عمل شوند.

 نبود استقلال و تأثیرگذاری محدود

او یکی از مشکلات عمده انجمن‌های کارگری در ایران را عدم استقلال آنها از نهادهای دولتی دانست و افزود: این وابستگی باعث می‌شود که انجمن‌ها نتوانند به‌طور مستقل و بدون فشارهای بیرونی، خواسته‌های واقعی کارگران را پیگیری کنند. در نتیجه، بسیاری از درخواست‌ها و اعتراضات کارگران به‌طور مؤثر پیگیری نمی‌شود و بسیاری از مطالبات آنها بی‌جواب می‌ماند.

 ضعف در شفافیت و عملکرد ضعیف

هاشم خانی معتقد است:در بسیاری از موارد، فعالیت‌های انجمن‌های کارگری در ایران فاقد شفافیت است. گزارش‌ها و فعالیت‌های آنها به‌طور عمومی در دسترس کارگران و عموم مردم قرار نمی‌گیرد. این عدم شفافیت باعث بی‌اعتمادی میان کارگران و انجمن‌های کارگری شده و مانع از آن می‌شود که این انجمن‌ها به‌طور مؤثر نیازهای کارگران را نمایندگی کنند.

 محدودیت‌های مالی و منابع ناکافی

او اینکه بسیاری از انجمن‌های کارگری به دلیل عدم تأمین منابع مالی کافی، قادر به انجام فعالیت‌های مؤثر در سطح گسترده نیستند را عامل بی اثر بودنشان می داند و این مسئله را به‌ویژه در زمینه‌هایی مانند آموزش حقوق کارگری، پشتیبانی از کارگران در مواقع بحرانی و انجام فعالیت‌های پژوهشی و مشورتی، موجب محدودیت در تأثیرگذاری این انجمن‌ها می‌داند.

 عدم توانمندی در رسیدگی به مسائل روزمره کارگران

او  غالب مشکلات کارگران را در ادامه تشریح کرد و افزود:فعالان کارگری در ایران به‌طور معمول در حل و فصل مشکلات روزمره کارگران در محیط‌های کاری با محدودیت‌های زیادی مواجه هستند. مسائل مربوط به حقوق و دستمزد، شرایط کاری نامناسب، ایمنی محیط کار و حقوق بازنشستگی از جمله چالش‌هایی است که انجمن‌های کارگری به‌طور مؤثر نمی‌توانند در آن‌ها مداخله کنند.