گریبایدوف سال‌ها در تفلیس مامور تماس با ایران بود. او بود که پیشنویس قرارداد ترکمنچای را پس از امضای فتحعلی‌شاه به سن‌پترزبورگ برد و به تزار وقت (نیکلای اول) داد. گریبایدوف که در جریان جنگ روس و ایران، همه جا در کنار ژنرال پاسکویچ بود، پس از دادن قرارداد ترکمنچای به تزار، از جانب او به سمت سفیر روسیه (به اصطلاح آن زمان؛ وزیر مختار) در تهران منصوب شد.
او در سفارت روسیه در تهران به یک خواجه حرمسرای فتحعلی‌شاه که از مردم قفقاز بود، پناهندگی داد. این خواجه فراری گریبایدوف را در جریان سرنوشت دختران قفقازی و به ویژه گرجی‌ها در حرمسراهای شاه و شاهزادگان و مقامات ایران قرار داد و گریبایدوف که تحت تاثیر حرف‌های او قرار گرفته بود، با توجه به مفاد قرارداد ترکمنچای که بازگشت قفقازی‌ها را از ایران به شهرهای‌شان (درصورت تمایل) شامل میشد، نخست به دو زن قفقازی که از خانه یک شاهزاده قاجار فرار کرده بودند پناه داد و سپس دستور داد که درصورت لزوم برای پس گرفتن این زنان که در حرمسراها و احیانا مادر فرزندان اعیان کشور بودند، به زور متوسل شوند.
انتشار این تصمیم در تهران، ایرانیان را که از قرارداد ترکمنچای ناخوشنود بودند خشمگین ساخت و به نام جلوگیری از تعرض به حرمسراها و توقیف زوجه (نوامیس) مردم به سفارت حمله بردند و با وجود مقاومت قزاق‌های محافظ سفارت، وارد آن شدند و گریبایدوف، کارکنان سفارت، قزاق‌ها و حتی خواجه پناهنده شده را کشتند و جسد گریبایدوف را به میان زباله‌ها افکندند.
فتحعلی‌شاه از بیم آغاز جنگ سوم روسیه با ایران، نوه خود خسرومیرزا را با جمعی از رجال کشور از جمله میرزا تقی خان فراهانی (امیر کبیر) جهت پوزش خواهی به سن پترزبورگ [پایتخت وقت روسیه] فرستاد. تزار از این رفتار راضی شد و حتی قسمتی از غرامت جنگ پیشین را به ایران بخشید.
264 33
