بحران بیمه در کالیفرنیا

در این شرایط، بسیاری از شرکت‌های بیمه‌‌‌ای، مانند State Farm و Allstate، به دلیل افزایش هزینه‌‌‌های ناشی از آتش‌‌‌سوزی‌‌‌ها، تصمیم به کاهش پوشش بیمه‌‌‌ای در مناطق پرخطر گرفته‌‌‌اند. طبق آمار، شرکت‌های بیمه در سال ۲۰۲۵ تعداد بیمه‌‌‌نامه‌‌‌های صادرشده در کالیفرنیا را حدود ۳۰‌درصد کاهش داده‌‌‌اند که به شدت بر دسترسی مردم به بیمه تاثیر گذاشته است. این کاهش به دلیل هزینه‌‌‌های سنگین خسارات پرداختی است که در سال‌های اخیر به بیش از ۸۰ میلیارد دلار رسیده‌‌‌اند. از جمله خسارات ناشی از آتش‌‌‌سوزی‌‌‌ها، می‌توان به تخریب بیش از ۳۰‌هزار خانه و ساختمان، از بین رفتن زیرساخت‌‌‌های حیاتی مانند خطوط برق و جاده‌‌‌ها و خسارات زیست‌‌‌محیطی گسترده اشاره کرد.

یکی از تاثیرات منفی این بحران، افزایش شدید نرخ‌های بیمه در مناطق پرخطر است. در بسیاری از مناطق، هزینه سالانه بیمه خانه‌‌‌ها تا ۵۰‌درصد افزایش یافته است. در مناطقی مانند شمال کالیفرنیا، که به شدت در معرض خطر آتش‌‌‌سوزی قرار دارند، هزینه بیمه به حدود ۵هزار دلار در سال رسیده است. این افزایش شدید هزینه‌‌‌ها بسیاری از خانواده‌‌‌ها را تحت فشار مالی قرار داده است و باعث شده که بسیاری از آنها قادر به تمدید بیمه‌‌‌نامه‌‌‌های خود نباشند. در نتیجه، خانواده‌‌‌های زیادی در مناطق پرخطر، به‌‌‌ویژه در مناطق جنگلی، مجبور به کاهش سطح پوشش بیمه‌‌‌ای خود شده‌‌‌اند. بسیاری از آنها در جست‌‌‌وجوی راه‌‌‌هایی برای تامین هزینه‌‌‌های خود، از جمله استفاده از منابع شخصی یا تسهیلات وام هستند.

در همین حال، برنامه بیمه دولتی کالیفرنیا، FAIR Plan، به عنوان آخرین راه‌‌‌حل برای پوشش بیمه‌‌‌ای در مناطق پرخطر طراحی شده است. این برنامه در حال حاضر حدود ۳۵۰‌هزار نفر را تحت پوشش قرار داده است، اما بسیاری از آنها شکایت دارند که این برنامه نتوانسته است تمامی خسارات را پوشش دهد. سقف پوشش بیمه‌‌‌ای این برنامه تنها ۳ میلیون دلار است، در حالی که متوسط هزینه بازسازی یک خانه در مناطق جنگلی کالیفرنیا حدود ۵ میلیون دلار است. این تفاوت میان سقف پوشش و هزینه‌‌‌های واقعی باعث شده که بسیاری از ساکنان مجبور به تامین هزینه‌‌‌های مازاد خود از منابع شخصی شوند.

دولت فدرال و ایالتی نیز به نوبه خود کمک‌‌‌هایی برای جبران خسارات ارائه داده‌‌‌اند. آژانس مدیریت بحران فدرال (FEMA) در سال ۲۰۲۵ بودجه‌‌‌ای حدود ۵ میلیارد دلار برای کمک به بازسازی اختصاص داد. این بودجه عمدتا برای اسکان موقت آسیب‌‌‌دیدگان و کمک‌‌‌های بلاعوض به خانواده‌‌‌های بی‌‌‌خانمان مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال، این مبلغ تنها بخشی از خسارات واقعی را پوشش می‌دهد و بسیاری از آسیب‌‌‌دیدگان مجبور به تامین مابقی هزینه‌‌‌ها از منابع دیگر یا وام‌‌‌های شخصی هستند. علاوه بر این، بسیاری از برنامه‌‌‌های دولتی برای تامین مالی بازسازی نیازمند تصویب کنگره هستند و گاهی با تاخیرهای قابل‌توجهی مواجه می‌‌‌شوند.

یکی دیگر از مشکلات موجود در سیستم بیمه کالیفرنیا، کمبود داده‌‌‌های دقیق و پیش‌بینی‌‌‌های ریسک است. شرکت‌های بیمه برای تنظیم نرخ‌های خود به مدل‌‌‌های پیش‌بینی دقیق نیاز دارند، اما تغییرات اقلیمی و افزایش آتش‌‌‌سوزی‌‌‌های غیرمنتظره باعث شده که مدل‌‌‌های موجود به سختی قادر به ارزیابی صحیح ریسک‌‌‌ها باشند. برای مثال، در سال ۲۰۲۰، تعداد آتش‌‌‌سوزی‌‌‌های بزرگ که بیش از ۱۰‌هزار هکتار خسارت ایجاد کردند، بیش از ۵۰‌درصد بیشتر از پیش‌بینی‌‌‌ها بود. این عدم‌دقت در پیش‌بینی‌‌‌ها باعث افزایش ریسک بیمه‌‌‌گران و در نتیجه افزایش نرخ‌های بیمه‌‌‌ای شده است.

با وجود این مشکلات، کارشناسان پیشنهادهایی برای کاهش بحران بیمه در کالیفرنیا ارائه داده‌‌‌اند. یکی از این پیشنهادها، ایجاد صندوق‌های مشترک دولتی-خصوصی برای پوشش خسارات ناشی از آتش‌‌‌سوزی‌‌‌هاست.

این صندوق‌ها می‌توانند به کاهش ریسک شرکت‌های بیمه کمک کنند و به آنها این امکان را بدهند که پوشش بیمه‌‌‌ای ارزان‌‌‌تری به ساکنان مناطق پرخطر ارائه دهند. همچنین، دولت می‌تواند یارانه‌‌‌هایی برای پوشش بیمه‌‌‌ای مناطق پرخطر فراهم کند تا از فشار مالی بر خانوارهای آسیب‌‌‌دیده بکاهد و آنها را تشویق به دریافت بیمه کند.

یکی دیگر از پیشنهادها، سرمایه‌گذاری بیشتر در زیرساخت‌‌‌های مقاوم‌‌‌سازی است. استانداردهای ساخت‌‌‌وساز مقاوم در برابر آتش می‌توانند هزینه‌‌‌های بازسازی را کاهش دهند. برای مثال، خانه‌‌‌هایی که با استفاده از مواد مقاوم در برابر آتش ساخته می‌‌‌شوند، تا ۴۰‌درصد کمتر آسیب می‌‌‌بینند. همچنین، برنامه‌‌‌های آموزشی برای آگاه‌‌‌سازی مردم در مورد خطرات و پیشگیری از آتش‌‌‌سوزی‌‌‌ها نیز می‌تواند به کاهش خسارات کمک کند.

در نهایت، بحران بیمه در کالیفرنیا تنها یک مشکل اقتصادی نیست، بلکه به یک چالش اجتماعی و زیست‌‌‌محیطی تبدیل شده است. این بحران نشان‌‌‌دهنده نیاز به همکاری نزدیک میان دولت، صنعت بیمه و جوامع محلی است تا بتوان این بحران را مدیریت کرده و از تبعات منفی آن جلوگیری کرد.