کجا با این عجله؟!

این روزها صحبت از تغییر پایتخت است و در این خصوص سخنگوی دولت و نیز معاون اول رییس جمهور شهرهایی را نیز نام برده اند؛ گویی این‌ مسأله را آن‌قدر ساده گرفته‌اند که در آستانه تصویب نهایی اند.

اولا طرح کلی این موضوع و گمانه زنی درباره شهر یا شهرهای مختلف، به سیاهه موضوعاتی که موجب سرگردانی مردم شده و می‌شود، می افزاید. طرح کلی این موضوع نوعی بی برنامه گی را به ذهن متبادر می‌سازد و بر ابهامات متفاوت می‌افزاید، و شاید نوعی استرس عمومی را نیز القا کند.

نکته مهم‌تر این است که این‌گونه تصمیمات بدلیل اهمیت بالای ساختاری، در حدی بالاتر از قوه مجریه صورت می پذیرد، چون‌که ناظر به کل حاکمیت است. 

وقتی این موضوع مطرح شد به یاد تغییر متواتر «نظام آموزشی» افتادم که توسط چند وزیر وقت آموزش و پرورش صورت گرفت و چون بدون  مطالعه انجام شده بود، چندین بار نیز اصلاح شد و هنوز هم اطمینانی نیست که دستخوش تغییرات دیگری نشود.

در هیچ کشور پیشرفته ای سراغ ندارم که نظام آموزشی آن را در سطح یک وزارتخانه تغییر دهند. نظام آموزشی یکی از نظامات اصلی و بنیادین کشور است و دقیقا آینده آن کشور را نشان می‌دهد. براین اساس، تغییر مدام مدیریت و تشکیلات آموزش و پرورش و نیز آموزش عالی موجب آشفتگی و تعارض‌های زیادی شده و خواهد شد.

 در هر صورت برای تغییراتی از این جنس و نیز موضوع تغییر پایتخت، ضرورت دارد به پیوست های مختلف و سطح تصمیم گیری آن توجه شود. من معتقدم اصل مطرح کردن آن نیز باید با احتیاط صورت پذیرد.  قطعا طرح کلی این‌گونه مسایل که کل کشور و روند اصلی آن را متاثر می کند، بر ابهام ذهنی مردم می‌افزاید.