«رسولی» قربانی «ماکت مدیریتی» حدادی نشود/ به حال این ورزش باید گریست!

رسولی که دارنده مدال طلای پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی هانگژو است، خیلی زود با رقیب سابقش که حالا در رأس فدراسیون قرار گرفته، دچار چالش شد.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، چند روز از ماجرای اختلاف میان حسین رسولی و فدراسیون دوومیدانی با ریاست احسان حدادی می‌گذرد. موضوعی که واکنش وزیر ورزش را هم به همراه داشت و احمد دنیامالی دیروز با اشاره به فیلم کوتاهی که حسین رسولی منتشر کرد و از شدت ناراحتی بغض ترکید، درباره حذف قهرمان پرتاب دیسک آسیا به‌دلیل انتقاداتش از فدراسیون دو‌ومیدانی، گفت: «اینها عزیزان و بچه‌های ما هستند و وقتی گریه ورزشکار خودمان را دیدم، گریه کردم. این موضوعات در جامعه ورزش نباید به وجود بیاید.»

وزیر ورزش صحبت‌هایش را اینگونه ادامه داد: «اما وقتی این موضوعات به وجود می‌آید نیز نباید به عنوان حاشیه قلمداد شود. حتماً داریم رسیدگی می‌کنیم. رئیس فدراسیونی داریم (احسان حدادی) که خودش قهرمان المپیک بوده و در این رشته سالیان سال برای کشور افتخارآفرینی کرده است. قطعاً قدر تک‌تک بچه‌های خود را می‌دانیم؛ چرا که این بچه‌ها باعث عزتمندی ما می‌شوند. همه تلاش ما این است بچه‌ها بتوانند موفق شوند.»

باید روی این جمله دنیامالی که گفته چنین مواردی نباید حاشیه قلمداد شود، صحه گذاشت؛ این اتفاقات چیزی فراتر از حاشیه است. در واقع بی اعتنایی و کم توجهی «مادی و معنوی» به ورزشکار، جزو مسائل مهمی است که می‌تواند منجر به دلسردی و دلزدگی شود.

حقیقت آن است که باید به بغض ورزشکار توجه داشت، اما گاهی بغض‌هایی که نمی‌ترکد و هیچکس از بغض فروخورده ورزشکاران و قهرمانان مطلع نمی‌شود، مهم‌تر و کلیدی‌تر هم هستند. چون دلیل بر نفی مشکلات و مطلوب بودن اوضاع و احوال ورزش‌مان نیست. همین دو روز پیش ترانه احمدی، دارنده مدال نقره بازی‌های آسیایی هانگژو در مصاحبه‌ای گفت: «بعد از مسابقات جهانی ایتالیا که در رشته فری استایل موفق به کسب مدال طلا شدم، به جز پاداش ۵۰ میلیون تومانی که فدراسیون به مدال‌آوران داد دیگر تحت حمایت جایی نبودم و شرایط سختی برای ادامه تمرینات دارم. در این مسابقات متأسفانه چرخ‌های اسکیتم خراب شد و خرید یک پک کامل آن، چیزی حدود ۳۰ میلیون تومان است که از عهده خانواده خارج است، در حال حاضر با همان چرخ‌های خراب تمریناتم را در اصفهان انجام می‌دهم و به خاطر ساییده شدن چرخ‌ها مرتب در سالن لیز می‌خورم که این مسئله باعث آسیب دیدگی من شده است.»

نیاز چندانی به برشمردن نام‌ها و اظهارنظر‌های گلایه‌آمیز آنها نیست، اما در همین چند سال اخیر، ورزشکارانی بودند که به دلیل عدم رسیدگی و توجه مالی و معنوی، در اوج دوران قهرمانی خود، عطای همه‌چیز را به لقایش بخشیدند و برای امرار معاش سراغ کارگری و دست‌فروشی رفتند. در این بین می‌توان تأکید کرد که هیچکس حامی ورزشکار بی نظم یا زیاده خواه نیست و اگر هم حسین رسولی طبق گفته مسئولان فدراسیون دوومیدانی، رفتار یا انتظاراتی داشته که خارج از عرف و رویه درست است، باید با او به شکل صحیحی مقابله شود. به خصوص که رئیس فدراسیون احسان حدادی است؛ قهرمان سابق که به قول خودش فردی پرهزینه بوده است. او در طول دوران قهرمانی خود بار‌ها خواستار برپایی اردو و برگزاری تمریناتش در خارج از کشور بود و البته همواره مربی اختصاصی طلب می‌کرد.

احسان حدادی در المپیک ۲۰۱۲ لندن صاحب مدال ارزشمند نقره در رشته پرتاب دیسک شد که می‌توانست نقطه عطفی در دوومیدانی ایران باشد، اما این اتفاق نیفتاد. از سویی او در توکیو، چهارمین تجربه المپیکی خود را پشت سر گذاشت و با ارائه نمایشی ضعیف بین ۳۲ پرتابگر بیست‌وششم شد. گرچه حدادی سال‌ها در رشته پرتاب دیسک در سطح آسیا قدرتنمایی کرد، اما او را می‌توان جزو معدود ورزشکارانی دانست که به واسطه یک مدال کم‌نظیر یا یک گل مهم و تاریخی، سال‌ها و بلکه تا پایان عمر، نان آن را می‌خورند و لذت می‌برند.

با تمام این اوصاف، رسولی ۲۵ ساله همان ورزشکاری است که در مسابقات آسیایی هانگژو نشان داد ستاره‌ای دیگر در ورزش دوومیدانی کشورمان ظهور کرده. او رئیس فعلی فدراسیون دوومیدانی و پرتابگر آن مقطع را البته در واپسین روزهای قهرمانی‌اش پشت سرگذاشت و خودش صاحب مدال طلا شد و حدادی نقره‌ای؛ بنابراین وقتی حتی وزیر ورزش هم احساساتی می‌شود، یعنی این صرفاً اشک ریختن یک ورزشکار و قهرمان نیست، بلکه گریستن ورزش ایران است. باید امیدوار بود حسین رسولی در صورت بی انضباطی به اصلاح رفتار خود بپردازد و در مقابل شرایط به گونه‌ای پیش برود که قربانی نوع و شکل مدیریت یک ورزشکار سابق نشود.