به گزارش همشهری آنلاین، آذرماه ۱۴۰۲ گزارش مرگ مشکوک دختر ۱۳ ساله‌ای در تهران به پلیس اعلام شد. بررسی مأموران کلانتری ۱۱۶ مولوی در محل نشان می‌داد صورت دختر کبود شده است.
مادر قربانی در بازجویی‌ها گفت: دخترم از کودکی عادت داشت سر هر موضوعی اعتصاب غذا کند. می‌خواستم به او آب قند بدهم که نخورد. به سراغ همسرم رفتم تا کمکم کند، اما وقتی برگشتیم، دخترم مرده بود.
در ادامه پزشکی قانونی اعلام کرد مرگ قربانی می‌تواند ناشی از ایست قلبی به خاطر سوء‌تغذیه یا فشار بر عناصر حیاتی گردن باشد. به همین خاطر پرونده ابتدا به کمیسیون ۳ نفره و سپس ۵ نفره فرستاده شد و کارشناسان علت تامه مرگ را فشار بر عناصر حیاتی گردن اعلام کردند.
به این ترتیب برای مادر به اتهام قتل و برای پدرش به اتهام کودک‌آزاری از طریق سهل‌انگاری منتهی به فوت کیفرخواست صادر و پرونده به شعبه ۱۱ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.
در این جلسه پدر مقتول از همسرش اعلام گذشت کرد.
سپس زن جوان به قضات گفت: ما از افغانستان به ایران آمدیم، اما دخترم اصرار داشت که به افغانستان برگردد. سر همین موضوع اعتصاب غذا کرد. روز حادثه آب قند را داخل قوری ریختم تا به زور در گلویش بریزم، اما او مقاومت کرد و من هم کتکش زدم. بعد پیش همسرم رفتم و وقتی با هم به اتاق دخترم برگشتیم، او نفس نمی‌کشید.
پدر خانواده هم با رد اتهامش گفت: ما در مرگ دخترمان بی‌تقصیریم.
با پایان دفاعیات متهمان، مادر به ۳۶ ماه حبس و پدر قربانی نیز به ۶ ماه حبس محکوم شد.
