رویا/زندگی/مقاومت

عصر ایران؛ روزبه علمداری، انسان هایی که در یک پیچ ناگهانی یا سرنوشت ساز، «تصمیم» می گیرند و جوهره ای متمایز از خود نشان می دهند، وارده قلمرو «اسطوره» می شوند. در واقع گوهر اینان زمانی آشکار می شود که صحنه زندگی از عادات روزانه به وقایع خارق عادت تغییر چهره می دهد و آنان با فراست و ابتکار، دست به یک انتخاب شخصی سرنوشت ساز می شوند. «دکتر حسام ابوصفیه» مدیر بیمارستان کمال عدوان در شمال غزه، یکی از اسطوره های روزگار ماست. او پزشکی است که به رغم شهادت فرزند، زیر بمباران وحشیانه صهیونیست ها ترک وظیفه نکرد، به سوگند پزشکی و سرزمین فلسصطینی وفادار ماند و دست آخر به همراه کادر پزشکی و 350 نفر دستگیر شد و اکنون زیر شکنجه در بازداشتگاه مخوف «سدی تیمان» در صحرای النقب به سر می برد. 

 

در تصویری که می بینید او لحظاتی قبل از بازداشت، در میان آوارها با لباس پزشکی به مصاف تانک اسرائیلی می رود؛ درست شبیه صحنه آخر سینوار و چوبدستی اش مقابل پهپاد اسرائیلی. نمی دانیم سرنوشت او چه می شود، اما می گویند کشورها و ساختار اقتصادی و اجتماعی آنها را «رویاهای جمعی» است که می سازد. تخیل جمعی، چون چسبی محکم یک سرزمین را متصور و متعین می کند و به این اعتبار، فلسطین امروز مستحکم ترین کشور جهان است؛ کشوری که با تکیه بر حق مشروع سکونت در سزمین تاریخی، روی دوش ابوصفیه ها، سنوارها، هنیه ها، عرفات ها، محمدالدوره ها و... زنده است تا حق تضییع شده را استیفا کند؛ گیرم به قیمت جان و تن.

 

 اشغالگر، می تواند ترور کند، قتل عام کند، شهرک سازی کند، توافق ابراهیم امضاء کند یا بمب یک تنی بریزد، اما یک چیز را نمی تواند از ساکنان حقیقی فلسطین بگیرد: «رویا»ی متکی به حق؛ و تمام این جنایات بزرگ را از «ترس» آن رویاست که مرتکب می شود. ایضا نمی دانیم که پایان این ماجرا کجاست و قدرت برتر تکنولوژیک و جاوسوسی تا کجا می تواند میدان را به دست داشته باشد، ولیکن هرچه جلوتر می رود، رویاهای بزرگ در وجود ابوصفیه ها بیشتر رنگ واقعیت ملموس به خود می گیرد و متجاوز را عصبی تر می کند.

 

فلسطین ماجرای غریب روزگار ماست؛ جایی که در آن رویا هنوز فربه تر از واقعیت است، جایی که انسان های حامل رویا با تکثیر صحنه های «مقاومت» به جنگ زندگی اشغالگرانه می روند. اشتباه یا بی دقتی می کنند کسانی که مقاومت را انتخاب اختیاری یا صرفا «گزینه پر هزینه» فلسطینیان تلقی می کنند؛ آنها «انسان فلسطینی» را درک نمی کنند؛ انسانی که در اردوگاه آوارگان به دنیا می آید، تحت اشغال بزرگ می شود و برای احقاق حق پدری و مادری خویش آداب مبارزه می آموزد. تا وقتی یک کودک در اشغال و آوارگی به دنیا می آید، مقاومت ادامه دارد. هنر مقاومت اما، لزوما و صرفا در کنش نظامی محور نیست، بلکه مقاومت باید بتواند در همه امکان های زندگی و زیست انسانی ابزارها و بازوهای خود را رشد دهد تا توان امتداد و استمرار بقاء در نظم ظالمانه موجود را داشته باشد.