شنبه 15 دی 1403
Saturday, 04 January 2025
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، سال 2025 میلادی در حالی آغاز شد که بسیاری از شهرهای بزرگ جهان، از ریاض گرفته تا پاریس، با جشن‌های پرشکوه و شاد به مناسبت سال نو میلادی و زادروز حضرت عیسی مسیح به استقبال این رویداد مهم رفتند. اما در تهران، پایتخت ایران، نه تنها هیچ برنامه‌ای برای بزرگداشت این روز برگزار نشد، بلکه حتی یک فشفشه هم روشن نکردند تا شاید نشانه‌ای از احترام به هموطنان مسیحی در این روز مهم باشد.
ایران به عنوان کشوری که ادیان مختلف را محترم می‌شمارد، به ویژه در قانون اساسی خود بر احترام به آزادی‌های مذهبی و فرهنگی تأکید دارد، در چنین روزی که همزمان با جشن میلاد حضرت عیسی مسیح در مسیحیان جهان است، می‌بایست با برنامه‌ریزی‌های فرهنگی و اجتماعی ویژه‌ای از هموطنان مسیحی خود حمایت کند. اما در عمل، این روز بزرگ در تهران به سادگی نادیده گرفته شد و نه تنها از برگزاری جشن و مراسمی خبری نبود، بلکه حتی در منطقه 7 تهران، که یکی از مراکز بزرگ سکونت هموطنان عزیز ارامنه است، حداقل نشانه‌ای از تبریک یا همدلی مشاهده نشد.
سوالی که پیش می‌آید این است که چرا در شهری با این ظرفیت فرهنگی و مذهبی، هیچ گونه برنامه‌ای برای این رویداد جهانی و گرامیداشت زادروز پیامبر مسیحی‌ها برگزار نشده است؟ مگر نه اینکه این جشن فرصتی برای همدلی و نشان دادن احترام به دیگر ادیان است؟ چرا در تهران، که شهری با تنوع فرهنگی و مذهبی است، حتی یک فشفشه نیز روشن نشد؟ چرا نهادهای فرهنگی شهرداری تهران هیچ تلاشی برای برنامه‌ریزی و برگزاری مراسمی جهت تبریک به هموطنان مسیحی نکردند؟
این غفلت می‌تواند از چند جنبه مورد نقد قرار گیرد. اولاً، نهادهای مسئول فرهنگی در تهران باید درک بهتری از اهمیت چنین مناسبت‌هایی داشته باشند و به‌ویژه در شهرهایی که گروه‌های اقلیتی مانند ارامنه ساکن هستند، به برگزاری مراسمی مناسب بپردازند. دوم، این موضوع نشان از کم توجهی به یکی از اصول مهم همبستگی اجتماعی و فرهنگی در جامعه است. مهر و همدلی میان ادیان باید در عمل نیز به نمایش گذاشته شود.
جالب است که وقتی به جشن‌های نوروز در کشورهای دیگر نگاه می‌کنیم، مسئولان و روسای جمهور بسیاری از کشورها، از جمله در کشورهای همسایه ایران، حتی سفره هفت‌سین می‌آرایند و نوروز را به شهروندان ایرانی و ملت‌های دیگری که نوروز را جشن می گیرند تبریک می‌گویند. این اقدام نه تنها به منظور ایجاد همبستگی با کشورهای دیگری است که نوروز را جشن می‌گیرند، بلکه به احترام به ایرانیانی که به این کشورها مهاجرت کرده‌اند، صورت می‌گیرد. چنین اقدامی در واقع نمادی از توجه به تنوع فرهنگی و احترام به فرهنگ‌های مختلف است.
چرا تهران و نهادهای فرهنگی آن از چنین رویکردی برای جشن سال نو میلادی استفاده نکردند؟ این می‌تواند فرصتی برای نمایش همبستگی میان ادیان و احترام به فرهنگ‌های مختلف باشد. در نهایت، این سوال باقی می‌ماند که چرا نهادهای فرهنگی و اجتماعی تهران به عنوان نهادهای تأثیرگذار، به رغم تأکیدات قانون اساسی و روحیه همزیستی مسالمت‌آمیز میان ادیان، از این فرصت استفاده نکردند تا جشن آغاز سال نو میلادی را به عنوان یک رویداد جهانی و مذهبی مهم در جامعه نشان دهند. در این میان، اهمیت توجه به همبستگی و همدلی میان ادیان بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود.
