به گزارش مشرق، دوازدهمین دوسالانه سرامیک ایران برگزار می‌شود و درنهایت اتفاقات رخ‌داده در این برنامه برگزارکنندگان را مجبور به عذرخواهی می‌کند. اجازه دهید پیش‌بررسی این عذرخواهی موقعیت مکانی‌مان را عوض کنیم و به شرق دور برویم.
«عبارت موشیواکه آریماسن» تابه‌حال به گوش‌تان خورده؟ حتی اگر این جمله به گوش‌تان نخورده باشد باز هم آوازه عذرخواهی کردن ژاپنی‌ها را شنیده‌اید. «موشیواکه آریماسن» یعنی متأسفم آن هم از نوع رسمی‌اش، همان شکل از متأسفمِ مطلوب مدیران ژاپنی که برای ۲۵ ثانیه دیر رسیدن مترو هم استفاده می‌کنند. اگر بین رسانه‌های ژاپنی دنبال این لغت بگردید چند باری به چشم‌تان می‌خورد. البته به‌دلیل حجم اندک اشتباهات‌شان، هرماه یک یا دو عذرخواهی هم پیدا کنید باز هم غنیمت است؛ اشتباهاتی که ابتدا جبران می‌شوند و بعد برای التیام افکار عمومی منتج به عذرخواهی می‌شود، آن هم با اطلاع‌رسانی و یک بیانیه رسمی.
درباره نادره رضایی بیشتر بخوانید:
یک انتصاب مشکوک در یک موسسه فرهنگی
موقعیت مکانی را عوض نکنید! مدل دیگری از اطلاع‌رسانی را می‌شود پیدا کرد که در مواقع زلزله، سیل یا هنگام بحران‌ها اتفاق می‌افتد، این مدل از اطلاع‌رسانی را چشم بادامی‌ها هنگام وقوع سونامی استفاده می‌کنند و هرچند دقیقه یک‌بار برای مدیریت بحران یک اطلاعیه را منتشر می‌کنند.
حالا اجازه بدهید موقعیت مکانی را به کلی عوض کنیم و سراغ کشور خودمان برویم و روایت را در خیابان بهارستان و ساختمان وزارت ارشاد پی بگیریم؛ ساختمانی که مدیریت یکی از معاونت‌های آن برعهده نادره رضایی است. خانم‌معاون در دوماهی که مسئولیت ارشاد را برعهده گرفته یکی از مهم‌ترین بخش‌های برنامه‌ریزی‌اش را عذرخواهی پر کرده. اینکه خانم‌معاون خود را مقید به عذرخواهی می‌داند، جای تقدیر و تشکر بسیار دارد، اما وقتی تعداد عذرخواهی زیاد می‌شود، از مدل مدیریت ژاپنی به مدل مدیریت بحران می‌رسیم؛ مدیریتی که به جای آنکه برای معدود اشتباهاتش عذرخواهی کند، هر هفته باید یک بیانیه برای عذرخواهی تدوین و منتشر کند.
دوماهی از حضور تیم جدید معاونت هنری ارشاد می‌گذرد؛ معاونتی که مسئولیت مدیریت حوزه‌های موسیقی، هنرهای نمایشی (تئاتر)، هنرهای تجسمی، مد و لباس و... را برعهده دارد و به دلیل گستردگی مسئولیت‌هایش هرماه چندین رویداد را باید برگزار کند. همین مسئله برگزاری چند رویداد و برقراری تعامل میان طیف‌های مختلف هنرمندان، آن هم در شرایط فعلی که هر کنش کوچکی ظرفیت تبدیل شدن به فعالیتی سیاسی دارد. به‌هرحال صندلی داغ معاونت ارشاد مسئولیتی بود که نادره رضایی آن را پذیرفت و خود را وارد تونل وحشت اتفاقات کرد.
بیشتر بخوانید:
آیا نادره رضایی به تغییرات ریسکی در معاونت هنری ادامه می‌دهد؟
خانم‌معاون کار را با حاشیه آغاز می‌کند
در همان آغاز وقتی نام نادره رضایی حوالی صندلی معاونت هنری ارشاد شنیده شد، صدای انتقاداتی از سوی برخی رسانه‌های مخالف دولت، شکل گرفت؛ انتقاداتی که به دلیل تفاوت نگاه‌های سیاسی رضایی و مخالفانش در رسانه‌های دیگر طبیعی به‌نظر می‌رسید. وقتی ۱۲ آبان‌ماه، تودیع و معارفه رضایی صورت گرفت، حالا سکان معاونت به دست رضایی بود تا معاونت هنری را از میان حواشی عبور دهد. او در اقدامی قابل‌پیش‌بینی، مدیریت بخش‌های زیرنظرش را تغییر داد؛ اتفاقی که پس از تغییر دولت‌ها مرسوم است و در همه جای جهان، با آمدن دولت جدید بخش مهمی از مدیران میانی تغییر می‌کنند.
اما آنچه تب حواشی را اولین‌بار پس از قبول مسئولیت، اطراف نادره رضایی داغ کرد، مدل تودیع و معارفه او بود. نیلی، مدیرکل سابق هنرهای نمایشی در گفت‌وگویی با مهر گفت در ابتدا گمان می‌کرده قرار است برای یک جلسه کاری به دیدن رضایی برود، اما در همان جلسه تودیع و سرپرست جدید معارفه شده است. او می‌گوید: «در همان روز قرار بود مراسم اختتامیه جایزه پژوهش سال تئاتر ایران برگزار شود. ساعت ۴۵ : ۱۱خانم نادره رضایی خواست تا به ساختمان معاونت بروم. همان‌جا به من گفت که نمی‌توانیم با هم کار کنیم و همان‌جا بحث تودیع و معارفه انجام شد.»
وقتی خانم‌معاون در حاشیه می‌رود
چند روز پس از ماجرای تودیع نیلی، اتفاق کنسرت کاروانسرا رخ داد و دوباره سرها به طرف معاونت هنری و شخص نادره رضایی چرخید. خبری منتشر شد مبنی‌بر اینکه پست کنسرت مجازی پرستو احمدی در کاروانسرا را نادره رضایی پسندیده و به اصطلاح آن‌ور آبی‌ها آن را لایک کرده. همین خبر هجمه‌هایی را که پیش از گرفتن مسئولیت اطراف خانم‌معاون جمع شده بود به سمتش برگرداند و حالا رضایی بود که روی هر اقدامی از او حساسیت‌ها بالا می‌گرفت.
برخلاف ماجرای تودیع و معارفه، رضایی در ماجرای کاروانسرا چندان هم دخیل نبود، زیرا او چندسال قبل پستی را از پرستو احمدی پسندیده بود و ماجرا ربطی به قضیه کاروانسرا نداشت. در این بین یکی از کانال‌های خبری، ماجرای لایک چندسال قبل را به موضوع روز ربط داد و تلاطم کشتی معاونت رضایی را بیشتر کرد. در این بین بیانیه‌ای از سوی معاونت هنری منتشر شد و در آن گفته شد: «بدیهی است معاون هنری به منظور اطلاع از موضوعات روز و مطرح حوزه فعالیت خود، به صفحه مذکور در فضای مجازی مراجعه و این ویدئوی پربازدید شده اخیر را مانند بسیاری دیگر از کاربران مشاهده کرده است؛ اما صفحه ایشان را دنبال نکرده و محتوای منتشره تأیید (لایک) نشده است و آنچه در این ارتباط در حال انتشار در فضای مجازی است، خلاف واقعیت بوده و تکذیب می‌شود.»
با گذشت چند هفته‌ای از ماجرای کنسرت کاروانسرا، رضایی بدون مصاحبه و دامن زدن به حواشی کارش را پی می‌گیرد و سعی می‌کند چند جشنواره را برگزار کند و در چند تئاتر و کنسرت دیدار با هنرمندان و برقراری گفتمان وفاق را پی بگیرد. بااین‌حال برخی حواشی پیرامون اطرافیان نزدیک خانم‌معاون نمی‌گذارد او کارش را دنبال کند. حواشی‌ای که در صفحات مجازی برخی منصوبان او ایجاد می‌شود و بازتابش در روزنامه‌های کشور صندلی او را به حالت لرزان‌تری درمی‌آورد.
سوای از ماجرای سرامیک موضوع اعتراض هنرمندان به ستاد بزرگداشت سهراب و فروغ فرخزاد هم در همین چند وقت اخیر معاونت هنری را مجبور به بیانیه می‌کند. ماجرا از این قرار است که برخی هنرمندان آثارشان را به موزه در دست تأسیس سهراب و فروغ فرخزاد اهدا می‌کنند، اما ناگهان اخبار، اظهاراتی را با این مضمون از طرف مسئول رویداد بزرگداشت سهراب منتشر می‌شود که حاکی از رد کردن کل ماجرای راه‌اندازی موزه است.حواشی، دوباره و دوباره
با تمام این تفاصیل معاون هنری ارشاد چند جشن را مانند تئاتر بین‌المللی کودک‌ونوجوان با صحت و سلامت برگزار می‌کند اما باز هم حواشی، بیانیه و اجبار برای توضیح گریبانگیر نادره رضایی می‌شود. این بار ماجرا مربوط به قضیه دوازدهمین دوسالانه سرامیک می‌شود.
ضمن احترام به حوزه سرامیک، حقیقتاً در ۱۲ سال برگزاری این مراسم، هیچ‌گاه اتفاقات و ماجراهای آن در متن اصلی اخبار قرار نمی‌گیرد اما این بار حواشی برگزاری این مراسم باز هم گریبانگیر معاونت هنری می‌شود و نحوه پوشش افتتاح‌کنندگان مراسم، باز هم رضایی و معاونت را در حاشیه می‌برد و دوباره معاونت هنری ارشاد مجبور به بیانیه و پاسخگویی می‌شود: «عصر روز دوشنبه در برگزاری مراسم افتتاح بخش کیوریتوریال دوسالانه سرامیک به‌واسطه عدم‌هماهنگی، رعایت شئونات اسلامی صورت نگرفت.»
ستاد برگزاری دوسالانه از این اتفاق ناخواسته، عذرخواهی می‌کند و بنابر پاسداشت قانون و رعایت شئون جامعه خود را متعهد به این مسئله می‌داند و از هنرمندان گرامی درخواست می‌کند نسبت به رعایت شئون توجه لازم را داشته باشند. این درحالی است که برگزاری یک مراسم براساس قواعد و قوانین کشور نیاز به هماهنگی ندارد، بلکه لازمه اصلی آن نظارت است؛ نظارتی که از سوی برگزارکننده آن یکی معاونت هنری ارشاد اجرا شود.
سوای از ماجرای سرامیک موضوع اعتراض هنرمندان به ستاد بزرگداشت سهراب و فروغ فرخزاد هم در همین چند وقت اخیر معاونت هنری را مجبور به بیانیه می‌کند. ماجرا از این قرار است که برخی هنرمندان آثارشان را به موزه در دست تأسیس سهراب و فروغ فرخزاد اهدا می‌کنند، اما ناگهان اخبار، اظهاراتی را با این مضمون از طرف مسئول رویداد بزرگداشت سهراب منتشر می‌شود که حاکی از رد کردن کل ماجرای راه‌اندازی موزه است؛ او با رد کردن مسئله راه‌اندازی موزه «سهراب سپهری» و «فروغ فرخزاد» که شرط دریافت اثر از جانب او به هنرمندان بوده است، بیان کرد مالکیت دوهزار اثر تجسمی موجود در گنجینه، با مؤسسه فرهیختگان عصر هنر به مدیریت او است و همه هنرمندان نیز این آثار را به مؤسسه و شخص وی اهدا کرده‌اند!
پس از ماجرای موزه دوباره معاونت هنری مجبور به پاسخگویی می‌شود و طی بیانیه‌ای می‌گوید: «مواردی مبنی‌بر اختلاف در موضوع مالکیت آثار هنری مزبور، معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با تأکید بر لزوم رعایت حقوق مالکیت مادی و معنوی، در راستای وظایف حمایتی و نظارتی خود در عرصه هنرهای تجسمی، میزبان و شنوای توضیحات و نکات هنرمندان عزیز است و با دریافت مدارک، موضوع و مستندات را بررسی می‌کند و اقدام قانونی لازم را انجام می‌دهد.» این درحالی است که پیش از برگزاری چنین رویدادی می‌شد جزئیات و چنین اختلافاتی طرح و مطرح شود که دوباره کار به رسانه‌ها و جوابیه صادر کردن‌ها از سمت معاونت ارشاد نکشد.
اینکه خانم‌معاون خود را ملزم به پاسخگویی می‌داند بسیار خوب و درست است اما «موشیواکه آریماسن»گویی هم در جایی جواب می‌دهد که اشتباهات کم اتفاقات بیفتد. اگر بازار متأسفم‌گفتن‌ها داغ شود، تورم عذرخواهی خود بلایی است که روی تمام اقدامات کشور سایه می‌اندازد.
