به گزارش خبرآنلاین، اورانیوم از زمان‌های بسیار دور وجود داشته است. سوابق استفاده از آن به سال ۷۹ میلادی برمی‌گردد، زمانی که از اکسید اورانیوم به عنوان عامل رنگی برای شیشه و در لعاب سرامیک استفاده می‌شد. وقتی از اورانیوم برای رنگ کردن شیشه استفاده می‌شود، زیر نور سیاه در تاریکی می‌درخشد.
اورانیوم خالص نقره‌ای رنگ است، اما در مواجهه با هوا به سرعت اکسید می‌شود. سال ۱۸۴۱، شیمیدان فرانسوی اوژن ملشیور پلیگو موفق به جداسازی اورانیوم خالص شد. او این کار را با حرارت دادن تتراکلرید اورانیوم با پتاسیم انجام داد.
در سال ۱۸۹۶، فیزیکدان فرانسوی آنتوان هانری بکرل متوجه شد که اورانیوم رادیواکتیو است. او این را پس از قرار دادن نمونه‌ای از آن روی یک صفحه عکاسی که در معرض نور قرار نگرفته بود، کشف کرد.
دانشمند مشهور لهستانی ماری کوری پس از کشف بکرل، اصطلاح «رادیواکتیویته» را ابداع کرد. ماری کوری به همراه همسرش، دانشمند فرانسوی پیر کوری، از پیشگامان مطالعه رادیواکتیویته بودند.
تصور می‌شود که اورانیوم حدود ۶.۶ میلیارد سال پیش در یک ابرنواختر تشکیل شده و به زمین رسیده است. واپاشی رادیواکتیو آهسته این عنصر، منبع اصلی گرما در داخل سیاره است.
اورانیوم فراوان‌تر از نقره
اورانیوم چهل و هشتمین عنصر فراوان در پوسته طبیعی زمین است و ۴۰ برابر بیشتر از نقره یافت می‌شود. نرخ واپاشی برای اکثر انواع اورانیوم نسبتاً پایین است و به نوع اورانیوم بستگی دارد. به عنوان مثال، اورانیوم-۲۳۸ نیمه عمری ۴.۵ میلیارد ساله و اورانیوم-۲۳۴ نیمه عمری ۲۴۵,۵۰۰ ساله دارد. استثنا اورانیوم-۲۱۴ است که به طور مصنوعی ساخته می‌شود و نیمه عمری نیم میلی‌ثانیه‌ای دارد!
۵۸۵۸
