(تصاویر) سلاخ‌خانه‌ای به نام صیدنایا

فرارو- از پشت سیم‌پیچ‌های خاردار و دیوار‌های بتنی، نما‌هایی از وحشت از دالان‌های تاریک و بدون هوا چیزی که «سلاخ‌خانه» نامیده می‌شود، نمایان می‌شود.

به گزارش فرارو، طناب درشت و سنگینی روی زمین افتاده است. پا‌های مصنوعی خارج از سلول پراکنده شده‌اند و سرنوشت صاحبان قبلی آنها مشخص نیست. در یک سلول، نام‌ها بر روی دیوار‌ها درج شده است.

این زندان نظامی صیدنایا است، مجموعه‌ای گسترده در شمال دمشق که مترادف با برخی از بدترین جنایات مرتکب شده تحت حکومت بشار اسد، رئیس‌جمهور مخلوع سوریه شده است.

برای دهه‌ها که به خاطر وحشی‌گری آن بدنام بود، تنها اکنون میزان واقعی آنچه در آنجا رخ داده است آشکار می‌شود. گمان می‌رود که هزاران نفر در داخل دیوار‌های آن مرده، اعدام یا شکنجه شده‌اند.

رطوبت از دیوار‌ها پایین می‌آید. هوا از بوی عرق هزار نفر سنگین شده است. دیوار راهرو‌ها به سلول‌های زیرزمینی بدون پنجره منتهی می‌شود، جایی که مخلوطی از آنچه به نظر می‌رسد گل و فاضلاب است، کف یک بخش را می‌پوشاند. حتی در سلول‌هایی که دارای پنجره هستند، برای جلوگیری از تابش نور خورشید روی آن رنگ شده یا مسدود شده است. تار عنکبوت از گوشه‌ها آویزان است.

برخی سلول‌ها به وضوح برای سلول انفرادی استفاده می‌شدند. در یکی، چیزی بیش از سوراخ‌های کوچک در درب فلزی وجود نداشت. داخلش یخ زده بود و تاریک.

در طبقات بالا، تشک‌های نازک، بالش‌های دست ساز، ضایعات غذا و دارو در کف سلول‌های بی پایان پراکنده شده است. بسیاری از سلول‌ها و راهرو‌ها سوخته‌اند. تقریباً دو هفته پس از آنکه جنگجویان شورشی به زندان هجوم بردند و هزاران نفر را که در شرایط وحشتناکی در آنجا نگهداری می‌شدند، آزاد کردند، بوی بد دود، لباس‌های سوخته و مو همچنان پابرجاست.

در یکی از سلول ها، کف کاملاً با کفش، لباس و لباس زیر دور ریخته شده پوشانده شده بود. به نظر می‌رسید آنها مدت زیادی آنجا بوده‌اند و آثاری از پودر آهک روی آن پاشیده شده است.

از زمانی که زندانیان این زندان آزاد شده‌اند، هزاران نفر به این زندان هجوم آورده‌اند و ناامیدانه به دنبال عزیزانی هستند که سال‌ها و در برخی موارد حتی دهه‌ها ناپدید شده‌اند. آنها در بین اسنادی که روی طبقات پراکنده شده‌اند جست‌و‌جو می‌کنند و از ماشین آلات سنگین برای حفاری محوطه بیرون و جستجوی گور‌های دسته جمعی استفاده می‌کنند.

زندان‌های سوریه تحت حکومت اسد و پدرش حافظ اسد به دلیل شرایط سخت خود بدنام بودند. گروه‌های حقوق بشر، افشاگران و بازداشت شدگان سابق می‌گویند شکنجه سیستمی بود. اعدام‌های مخفیانه در بیش از دوجین تأسیسات که توسط اطلاعات سوریه اداره می‌شود و همچنین در سایر سایت‌ها گزارش شده است.

در سال ۲۰۱۳، یک سرباز ارتش سوریه معروف به «سزار» بیش از ۵۳۰۰۰ عکس را قاچاق کرد که به گفته گروه‌های حقوق بشر، شواهد واضحی از شکنجه‌های بی‌رویه، و همچنین بیماری و گرسنگی در زندان‌های سوریه را نشان می‌داد.

در سال ۲۰۱۷، عفو بین‌الملل تخمین زد که ۱۰۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ نفر از هر بخش جامعه در آنجا نگهداری می‌شوند. گفته می‌شود که آنها عملاً برای نابودی درنظر گرفته شده‌اند.

عفو بین الملل با استناد به شهادت زندانیان آزاد شده و مقامات زندان گزارش داد که هزاران نفر در اعدام‌های دسته جمعی مکرر کشته شدند. زندانیان تحت شکنجه‌های مداوم، ضرب و شتم شدید و تجاوز جنسی قرار گرفتند. تقریباً هر روز، نگهبانان به جمع آوری اجساد زندانیانی که یک شبه بر اثر جراحات، بیماری یا گرسنگی مرده بودند، می‌پرداختند. گروه حقوق بشر گفت که برخی از زندانیان دچار روان پریشی شده و گرسنگی کشیدند.