آقایان، وقت کردید به مشکلات مردم هم فکر کنید!

نوع برخوردهای سیاسی با مسایل اصلی وپ اساس کسور نظیز ناترازی های مختلف و پیشتر برجام و مذاکره باغرب نشان می دهد که متاسفانه آنچه هنوز در میان جریان های سیاسی ما وجود ندارد عقلانیت ، نقد تخصصی و منافع ملی است و آنچه به جای آن به وفور یافت می شود اتهامات مختلفی است که طرفین با هدف بهره برداری های سیاسی کوتاه مدت  نثار همدیگر می کنند.

برای نمونه به دور تازه ای از این جدل های سطح پایین بنگرید که درباره ناتزاری برق و گاز در جزیان است. یک طرف بدون داشتن اطلاعات کافی و تخصصی از مساله و میزان کمبود گاز می گوید رییس جمهور پیشین شخصا به فلان کشور رفته و گاز مورد نیاز را تامین کرده است اما فارع از نوع تصویرسازی ساده انگارانه ای که درباره مراودات کشورها در زمینه های اقتصادی در این روایت وجود دارد نمی گوید آیا این میزان گاز چه تناسبی با کمبود عظیم گازی ما داشته و آیا مشکلی را حل کرده یا نه؟ و اساسا چطور می توان حل مشکلی را که بیش از چند دهه از شکل گرفتنش می گذرد و محصول بی توجهی و بی تدبیری چند دولت قبل است از دولتی که تازه مستقر شده و یک سال هم از حضورش در قوه مجریه نمی گذرد توقع داشت؟!

طرف دیگر هم در مقابل این هجمه ها می‌گوید اگر قرار باشد به دولت قبل برگردیم نجابت را کنار گذاشته و خواهیم گفت که چه فجایعی درآن دوران اتفاق افتاده. هر چند چهره های نزدیک به این جریان کم و بیش همیشه در این زمینه سخن می گویند و کیسه دولت قبل را مدت هاست که کشیده اند!

 طرف سیاسی قبلی دوباره به تازگی رییس جمهور را متهم به کارهای نمایشی می کند و عاطفی شدنش را در یک مراسم تاویل به گریه استیصال و ناتوانی می کند و طبیعتا طرف مقابل  هم پاسخ هایی در همین سطح و اندازه نثار او می کند.

 و...

هیچکدام از این اعاظم نمی گویند که حالا اصل مشکل را چه باید کرد؟ تا کی باید دولت های مختلف از میان چهره های منتسب به جریان های شما دولت را به دست بگیرند و به جای حل کردن تدریجی مشکلات، مشکل بر مشکل افزوده شود؟ آیا در توان تخصصی این جریان ها در اداره امور کشور هیچ نشانی از اشتراک در شناسایی مسال عاجل و فوری کشور نیست که برای چند صباحی به خاطر منفعت و مصلحتی بالاتر این دعواهای کودکانه را به تاخیر بیندازند؟ ناترازی های مختلف در کشور یک شبه به وجود نیامده که یک شبه بتوان بر آن غلبه کرد. همچنین همانطور که گفته شد مسوولیت آن را نیز نمی توان بر گردن یک فرد یا یک جریان سیاسی انداخت. این بی تدبیری محصول ترک فعل همه کسانی است که در ۳۰ سال گذشته بر صندلی قدرت نشسته اند و همه آنها باید آن را گردن بگیرند.

از قضا در سخنان رییس جمهور محترم توجه به این موضوع وجود دارد و مکرر از زبان ایشان می شنویم که با ضمیر «ما» درباره مسولیت پذیری در این حوزه ها سخن می گوید و خواهان همراهی همه برای رفع مشکلات است که باید گفت درست ترین راهبرد نیز در شرایط فعلی کشور همین است، یعنی گردن گرفتن جمعی و تلاش برای جبران و البته گشودن راه ورود نیروهای تازه نفس و متخصص و هنوز نیالوده به آفت های حضور مستمر در سیاست به دستگاه های حاکمیتی برای آنکه بتوانند توان حکمرانی را نیز برای سال های بسیار منتفاوت پیش رو تجدید و تقویت کنند. هر نوع اصرار بر ادامه نوع سیاست ورزی غیر تخصصی و سطحی کنونی چه از جانب افراد و جریان های سیاسی و چه از جانب برخی نهادهای موثر در این تجدید قوای سیاسی خطایی نابخشودنی است. با این توضیح که ورود چهره های جدید و متخصص به عرصه حکمرانی باید بتواند کمکی به زدودن این سیاست زدگی مبتذل کند نه آنکه بنزینی تازه باشد بر آتش آن !