نقصی در ساختار سیاسی و تحزب ایران وجود دارد که برای بیان دیدگاه ها و اعتراض ها طبق قوانین موجود در کشور و قانون اساسی برای احزاب شرایط تجمع به وجود نمی آید و یا به نوعی یک نوع ترس یا خودداری از دادن مجوز وجود دارد و همین موضوع سبب شده تا جریانات سیاسی ، احزاب و گروه ها نتوانند حرف خودشان را بزنند.
درعوض یکسری جریانات درون حکومت که اینها همگی ریشه در نهادهای سیاسی،امنیتی و نظامی دارند و الهام گرفته و هدایت شده از بخش هایی از حاکمیت هستند ،بخش هایی که وقتی بطور رسمی برایشان بیان دیدگاه ها امکان پذیر نیست که موضع بگیرند این عوامل را گسیل می دارند واینها به نوعی وارد صحنه می شوند.
تصور غالب آن است که چون عقبه سیاسی اجتماعی اغلب این تجمع کنندگان به بخش هایی از حاکمیت و حکومت وصل است نه برخوردی با آنها می شود و نه موضعی در قبال این افراد گرفته می شود و براحتی هر زمان و مکانی که بخواهند می آیند و اجتماعات خود را برگزار می کنند و با هر ادبیاتی که بخواهند موضع می گیرند.
این رویه از ابتدای انقلاب تا الان همواره وجود داشته است و در بعضی از مقاطع و ادوار همه جریانات سیاسی می توانستند چنین کارهایی را انجام دهند اما از حدود دو هه پیش فقط این گروه ها و این جریانات امکان این تجمعات را دارند.
این یک نقصان سیاسی اجتماعی است و در عین حال یک نوع یک بام و دو هوا بودن عرصه حکومت گری و ارتباطات با جریانات سیاسی و اجتماعی است.
راهکار خروج از این وضعیت این است که ما مبتنی بر قانون عمل کنیم ،یعنی به احزابی که شناسنامه دار هستند و مجوز قانونی دارند اجازه حضور دهیم و هر جریان دیگری که بدون شناسنامه هستند را خیر.چون جریایات شناسنامه دار پاسخگوی هرگونه اتفاق و هر دیدگاه و روایت هستند .
الان حتی رئیس جمهور را تهدید می کنند و ادبیات نا مناسب بکار می برند،بخشی از همین جریانات به سفارتخانه ها حمله کردند و یک بحرانی برای جمهوری اسلامی ایجاد کردند و وقتی پاسخگو نیستند طبیعی است که می توانند مشکل آفرین باشند و به نوعی فضای سیاسی اقتتصادی کشور را دچار التهاب کنند .راهکار فقط این است که مبتنی بر قانون عمل شود و هیچ یک از جریانات بدون شناسنامه اجازه نداشته باشند که چنین تجعاتی برگزار کنند و فقط جریانات شناسنامه دار با پذیرش مسئولیت بتوانند گردهمایی و تجمعات را برگزار کنند.
فعال سیاسی اصلاح طلب و سخنگوی پیشین وزارت کشور
21212
