تقاضای جهانی برای زغالسنگ در حال رسیدن به رکوردهای جدیدی در هر سال تا حداقل سال ۲۰۲۷ است، دادههای آژانس بینالمللی انرژی (IEA) نشان میدهد که این امر برآورد قبلی مبنی بر اوجگیری تقاضا در سال گذشته را نقض کرده و چالشهای مهار انتشار گازهای گلخانهای که باعث گرم شدن زمین میشود را برجسته میکند.
آخرین پیشبینی IEA نشان میدهد که تقاضای زغالسنگ تا سال ۲۰۲۷ به حدود ۸.۹ میلیارد تن خواهد رسید، یعنی حدود ۱ درصد بالاتر از سطح سال ۲۰۲۴. این پیشبینی جدید جایگزین تخمین قبلی میشود که بر اساس آن انتظار میرفت تقاضای زغالسنگ در این دهه به طور پیوسته کاهش یابد. واقعیت ممکن است حتی از این برآورد فراتر رود، زیرا تقاضا در سالهای اخیر به طور مداوم از پیشبینیهای IEA پیشی گرفته است.
برای دستیابی به مسیر کاهش انتشار کربن تا سال ۲۰۵۰ و محدود کردن گرم شدن زمین مطابق با توافق پاریس، مصرف زغالسنگ باید به طور قابلتوجهی در این دهه کاهش یابد. اما در حال حاضر، به نظر میرسد که دمای زمین ممکن است به سطح ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از دوران پیشصنعتی رسیده باشد که نشانهای از شکست اقدامات جمعی در زمینه تغییرات اقلیمی است.
در حالی که رشد بیسابقه در استفاده از توربینهای بادی و پنلهای خورشیدی توانسته است تقاضا برای سوخت فسیلی با بیشترین انتشار CO۲ یعنی زغالسنگ را کاهش دهد، این میزان رشد نیز نتوانسته است روند صعودی مصرف زغالسنگ را متوقف کند.
مدلهای IEA نشان میدهد که تقاضای جهانی برای مصرف زغالسنگ تا سال ۲۰۲۷ در یک سطح ثابت باقی خواهد ماند، حتی با وجود افزایش شدید مصرف برق. به گفته کیسکه ساداموری، مدیر بازارها و امنیت انرژی IEA، عوامل آبوهوایی – بهویژه در چین به عنوان بزرگترین مصرفکننده زغالسنگ جهان – تأثیر عمدهای بر روندهای کوتاهمدت تقاضا برای زغالسنگ خواهند داشت. همچنین سرعت رشد تقاضای برق در میانمدت نیز بسیار مهم خواهد بود.
IEA بیش از پنج سال است که پیشبینی میکند تقاضای زغالسنگ به یک نقطه ثبات خواهد رسید، اما هر بار مجبور به بازنگری در برآوردهای خود شده است. تقاضای زغالسنگ در سال ۲۰۲۴ حدود ۹ درصد بالاتر از پیشبینیهایی است که چند سال پیش ارائه شده بود.
در حالی که مصرف زغالسنگ در اروپا و ایالات متحده به شدت کاهش یافته است، افزایش تقاضا در هند و چین به حدی است که میتواند کاهشها در این مناطق را جبران کند.
طبق ارقام IEA، افزایش تقاضای زغالسنگ در دو کشور پرجمعیت جهان تا سال ۲۰۲۷ بیشتر از کل تقاضا در اتحادیه اروپا خواهد بود. این امر نشان میدهد که کشورهای در حال توسعه و نیاز رو به رشد آنها به انرژی ارزان نقش کلیدی در مبارزه با تغییرات اقلیمی دارند.