بهزاد سیفی، نویسنده طراح و کارگردان نمایش «آرمان، حنا، آزی، حسام یا: نظریه کشش سطحی» در گفت‌وگو با ایسنا و با اشاره به اینکه این نمایش از فیلم‌نامه «زن و شوهرها»، اثر وودی الن اقتباس شده است، اظهار کرد: به‌دلیل دغدغه شدیدم به موضوع روابط میان افراد، علاقه بسیاری به کار کردن متنی بر این اساس داشتم. زمانی که فیلم «زن و شوهرها» اثر وودی الن را دیدم، با توجه به اینکه طرفدار آثار او هستم و به نظر من این فیلم‌ساز، در بحث روابط کنکاش دقیقی دارد بسیار به این فیلم علاقه‌مند شدم و احساس کردم که فیلم در رابطه با بحث روابط، جامع‌تر و کامل‌تر است و من از کلیت این فیلم اقتباسی ایرانی در زمان و مکان حاضر در شهر اصفهان انجام دادم و سعی کردم که بر اساس آن، قصه این نمایش را به نگارش درآورم و آن را به روی صحنه ببرم.
سیفی ادامه داد: در نگارش نمایش«آرمان، حنا، آزی، حسام یا: نظریه کشش سطحی» علاوه بر فیلم‌نامه «زن و شوهرها»، آثار دیگری از وودی الن ازجمله فیلم‌های «عشق و مرگ»، آنی هال»، نیمه‌شب در پاریس نیز موردتوجه قرارگرفته است. همچنین در شکل‌گیری شیمی بین کرک‌ترها، شاهکاری به نام صحنه‌هایی از یک ازدواج اثر اینگمار برگمان (که خودِ الن، به‌شدت تحت تأثیر تفکرات و نگرش او است)، نمایش‌نامه‌های محمد یعقوبی، فلوریان زلر، دانلد مارگولیز و همچنین مطالعه در رفتار زوج‌های مختلف در زمان و مکان حاضر و بهره‌گیری از فرهنگ امروز جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم نیز، تأثیر به سزایی در به ثمر رسیدن این داستان داشته‌اند.
کارگردان نمایش «آرمان، حنا، آزی، حسام یا: نظریه کشش سطحی»، بابیان اینکه » آرمان، حنا، آزی، حسام یا: نظریه کشش سطحی نمایی انتزاعی از ناگفته‌های پنهان، احساسات درونی و چالش‌های پیچیده در روابط انسانی است، در خصوص انتخاب بازیگران این نمایش خاطرنشان کرد: من با ۲،۳ نفر از بازیگران این نمایش آشنایی قبلی و در کل گزینه‌های زیادی در ذهن داشتم و با توجه به تستی که از بازیگران گرفته شد، بازیگران فعلی برای اجرای نمایش برگزیده شدند.
او با بیان اینکه این نمایش مناسب همه اقشار جامعه از سنین ۱۵ سال به بالا، مخصوصاً افرادی است که در زندگی متأهلی خود دچار چالش‌هایی هستند، توضیح داد: مشکلات هنرمندان عرصه نمایش بسیارمتعدد است و متأسفانه هرساله این مشکلات تشدید می‌شود و امیدی به بهبود آن نیست؛ من معتقدم بازگو کردن مشکلات تأثیری در بهبود آن ندارد و روزبه‌روز شرایط کار کردن تئاتر دشوارتر می‌شود و دیگر کار کردن ازلحاظ اقتصادی، زمانی و روحیه، توجیهی ندارد.
سیفی با اشاره به اینکه ژانر این نمایش اجتماعی است، در خصوص مهم‌ترین مشکلات هنرمندان عرصه نمایش ادامه داد: نمی‌توان هزینه واقعی را برای بلیت تعیین کرد به دلیل اینکه مردم استطاعت مالی کافی برای پرداخت آن را ندارند و تماشای تئاتر جزو اولویت‌های مردم نیست، همچنین کمبود سالن‌ها، مشکلات سالن‌ها، مشکلات تایم‌های اجرایی و گروه‌های تئاتری که در نوبت اجرایی قرار می‌گیرند نیز از دیگر مشکلات در این عرصه است.
او در خصوص هدف از به روی صحنه بردن این نمایش گفت: موضوع نمایش، دغدغه شخصی من بود و شاید این شخصی‌ترین کاری است که من در زندگی خود انجام داده‌ام؛ آثار قبلی من بیشتر قصه محور بود و در آن‌ها مخاطب را در نظر می‌گرفتم ولی قصه این نمایش برای من شخصی بود و البته ارتباطی که بین شخصیت‌های نمایش شکل می‌گیرد، می‌تواند برای مخاطب نیز تأمل‌برانگیز باشد و بسیاری از افراد می‌توانند با این زوج‌ها همزادپنداری کنند و نقاط مشترک بسیاری با آن‌ها بیابند.
او اضافه کرد: در این نمایش مهدی احمدی پرور، سارا رفیعی، فرناز سرگل زائی، امیر شاهین مرادی، امیرمحمد بصیری، زهرا قهرایی، میترا قدیری، شهرزاد هراتیان، نگین حسینی و محمدعلی کیوان پور به ایفای نقش پرداخته‌اند. همچنین الناز حسینی و امیرمحمد بصیری به‌عنوان دستیار کارگردان، صبا نساج پور به‌عنوان طراح گرافیک و مشاور کارگردان و شمیلا تابش به‌عنوان مدیر تولید در این نمایش حضور دارند.
سیفی ادامه داد: هادی شبان، طراح نور؛ شیما مشکل‌گشا، طراح گریم؛ بابک سیفی، مدیر اجرایی؛ مهشاد راستی، منشی صحنه، حمیرا برادر و زهرا رنجبر روابط عمومی را بر عهده‌دارند.
انتهای پیام
