پنج شنبه 22 آذر 1403
Thursday, 12 December 2024
سندرم گیلن باره یک اختلال نادر است که در آن سیستم ایمنی بدن به اعصاب حمله می کند و معمولاً با ضعف و گزگز در اندام‌ها همراه است. این احساسات می توانند به سرعت پخش شوند و در نهایت کل بدن را فلج کنند و در شدیدترین شکل، سندرم گیلن باره یک فوریت پزشکی است. اکثر افراد مبتلا به این عارضه باید برای درمان در بیمارستان بستری شوند.
به گزارش نمناک، علت دقیق سندرم گیلن باره ناشناخته است اما، دو سوم بیماران علائم عفونت را در شش هفته قبل گزارش می کنند، اینها شامل عفونت تنفسی یا دستگاه گوارش یا ویروس زیکا است. هیچ درمان شناخته شده ای برای سندرم گیلن باره وجود ندارد و روش های متعدد درمانی می تواند علائم را کاهش و طول مدت بیماری را کاهش دهد.
اگرچه اکثر افراد مبتلا بهبود می یابند و میزان مرگ و میر آن بین 4 تا 7 درصد است و بین 60 تا 80 درصد افراد می توانند در شش ماهگی راه بروند. بیماران ممکن است اثرات طولانی مدتی از جمله ضعف، بی حسی یا خستگی را تجربه کنند.
سندرم گیلن باره اغلب با گزگز و ضعف پاها و ساق پا شروع می شود و به قسمت بالایی بدن و بازوها گسترش می یابد. در حدود 10 درصد از افراد مبتلا به این اختلال، علائم از بازوها یا صورت شروع می شود و با پیشرفت سندرم گیلن باره، ضعف عضلانی می تواند به فلج تبدیل شود.
علائم و نشانه های سندرم گیلن باره ممکن است شامل موارد زیر باشد:
افراد مبتلا به سندرم گیلن باره در عرض دو هفته پس از شروع علائم ضعف خود را تجربه می کنند.
سندرم گیلن باره زمانی تصور می شد که یک اختلال واحد است و به اشکال مختلفی رخ می دهد. انواع اصلی عبارتند از:
پلی رادیکولونوروپاتی میلین‌زدا التهابی حاد، شایع ترین علامت ضعف عضلانی است که از قسمت پایین بدن شما شروع می شود و به سمت بالا گسترش می یابد.
سندرم میلر فیشر، که در آن فلج از چشم شروع می شود و با راه رفتن ناپایدار همراه است.
اگر گزگز خفیفی در انگشتان دارید که به نظر نمی رسد گسترش یابد یا بدتر شود با پزشک خود تماس بگیرید. اگر هر یک از این علائم یا علائم شدید را دارید به دنبال کمک فوری پزشکی باشید:
سندرم گیلن باره یک بیماری جدی است که نیاز به بستری فوری دارد زیرا می تواند به سرعت بدتر شود. هرچه درمان مناسب زودتر شروع شود، شانس نتیجه مطلوب بیشتر است.
علت دقیق سندرم گیلن باره مشخص نیست. این اختلال معمولا چند روز یا چند هفته پس از عفونت دستگاه تنفسی یا گوارشی ظاهر می شود و به ندرت، جراحی یا واکسیناسیون می تواند باعث ایجاد سندرم گیلن باره شود. اخیرا مواردی در پی ابتلا به ویروس زیکا گزارش شده است. سندرم گیلن باره ممکن است پس از ابتلا به ویروس COVID-19 رخ دهد.
در سندرم گیلن باره، سیستم ایمنی بدن که معمولا فقط به ارگانیسم های مهاجم حمله می کند شروع به حمله به اعصاب می کند. در AIDP شایع ترین شکل سندرم گیلن باره، پوشش محافظ اعصاب (غلاف میلین) آسیب می بیند و این آسیب از انتقال سیگنال به مغز توسط اعصاب و ایجاد ضعف، بی حسی یا فلج جلوگیری می کند.
سندرم گیلن باره می تواند همه گروه های سنی را تحت تاثیر قرار دهد اما با افزایش سن خطر بیشتر می شود همچنین در مردان شایع تر از زنان است.
سندرم گیلن باره ممکن است در موارد زیر ایجاد شود:
سندرم گیلن باره بر اعصاب شما تأثیر می گذارد و از آنجایی که اعصاب حرکات و عملکرد بدن شما را کنترل می کنند، افراد مبتلا ممکن است این موارد را تجربه کنند:
ضعف یا فلجی می تواند به عضلات کنترل کننده تنفس شما سرایت کند که یک عارضه بالقوه کشنده است. حدود 22 درصد از افراد مبتلا به سندرم گیلن باره برای تنفس، در هفته اول در بیمارستان بستری می شوند و موقت به کمک دستگاه نیاز دارند.
اکثر افراد مبتلا به سندرم گیلن باره به طور کامل بهبود می یابند یا فقط ضعف جزئی، بی حسی یا گزگز دارند.
نوسانات فشار خون و ریتم نامنظم قلب (آریتمی قلبی) از عوارض جانبی شایع سندرم گیلن باره هستند.
یک سوم افراد مبتلا به سندرم گیلن باره، درد شدید عصبی را تجربه می کنند که ممکن است با دارو کاهش یابد.
عملکرد کند روده و احتباس ادرار ممکن است ناشی از سندرم گیلن باره باشد.
افرادی که به دلیل سندرم گیلن باره بی حرکت هستند در معرض خطر ابتلا به لخته شدن خون هستند و تا زمانی که نتوانید به طور مستقل راه بروید مصرف داروهای رقیق کننده خون و پوشیدن جوراب ساق بلند توصیه می شود.
بی تحرکی شما را در معرض خطر ابتلا به زخم بستر (زخم فشاری) قرار می دهد. تغییر موقعیت مکرر ممکن است به جلوگیری از این مشکل کمک کند.
بین 2 تا 5 درصد افراد مبتلا به سندرم گیلن باره، عود بیماری را تجربه می کنند. علائم شدید و اولیه سندرم گیلن باره به طور قابل توجهی خطر عوارض طولانی مدت جدی را افزایش می دهد و به ندرت ممکن است مرگ در اثر عوارضی مانند سندرم دیسترس تنفسی و حملات قلبی رخ دهد.
تشخیص سندرم گیلن باره در مراحل اولیه دشوار است. علائم و نشانه های آن مشابه علائم سایر اختلالات عصبی است و ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. پزشک احتمالاً با سابقه بیماری و معاینه فیزیکی کامل شروع می کند.
سپس پزشک ممکن است توصیه کند:
مقدار کمی مایع از کانال نخاعی در قسمت پایین کمر شما خارج می شود. این مایع برای تغییر آزمایش می شود که معمولاً در افرادی که سندرم گیلن باره دارند رخ می دهد.
الکترودهای سوزنی نازک در عضلاتی که پزشک می خواهد مطالعه کند وارد می شود. الکترودها فعالیت عصبی را در عضلات اندازه گیری می کنند.
الکترودها به پوست بالای اعصاب چسبانده می شوند. یک شوک کوچک برای اندازه گیری سرعت سیگنال های عصبی از عصب عبور می کند.
هیچ درمانی برای سندرم گیلن باره وجود ندارد اما دو نوع درمان می تواند روند بهبود را تسریع بخشد و شدت بیماری را کاهش دهد:
قسمت مایع از خون (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی جدا می شود و سپس سلول‌های خونی دوباره به بدن شما بازگردانده می‌شوند که پلاسمای بیشتری تولید میکند تا چیزی که برداشته شده را جبران کند. پلاسمافرزیس ممکن است با گردش پلاسما از آنتی بادی های خاصی که به حمله سیستم ایمنی به اعصاب محیطی کمک می کنند، عمل کند.
ایمونوگلوبولین حاوی آنتی بادی های سالم از اهداکنندگان خون است که از طریق ورید (داخل وریدی) تزریق می شود. دوزهای بالای ایمونوگلوبولین می تواند آنتی بادی های مخربی را که ممکن است در ایجاد سندرم گیلن باره نقش داشته باشند، مسدود کند. این درمان ها به یک اندازه مؤثر هستند و ترکیب کردن آنها یا تجویز یکی پس از دیگری مؤثرتر از استفاده یک روش به تنهایی نیست.
همچنین به شما دارو برای موارد زیر تجویز میشود:
تشخیص سندرم گیلن باره می تواند از نظر عاطفی دشوار باشد. اگرچه اکثر افراد در نهایت به طور کامل بهبود می یابند، این وضعیت به طور کلی دردناک است و نیاز به بستری شدن در بیمارستان و ماه ها توانبخشی دارد و باید با محدودیت تحرک و خستگی سازگار شوید.
افراد مبتلا به سندرم گیلن باره به کمک فیزیکی و درمان قبل و حین بهبودی نیاز دارند. مراقبت شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:
