به گزارش مشرق، زمستان سال ۸۵ زن جوانی با مراجعه به خانه‌اش در یکی از شهرستان‌های اطراف تهران، ناگهان در یکی از اتاق‌ها با جسد برادرش مواجه شد که با سه ضربه چاقو به قتل رسیده بود، در خانه سالم و هیچ سرقتی هم رخ نداده بود. با کنار هم قرار دادن مدارک به‌دست آمده در صحنه جرم، این فرضیه مطرح شد که جنایت به‌خاطر انتقامگیری بوده است.
در ادامه ردپای دو برادر که از دوستان مقتول بودند، در این جنایت شناسایی و مدتی بعد هر دو دستگیر شدند.
متهمان در تحقیقات به قتل ناخواسته اعتراف کردند. یکی از برادرها به نام بهروز گفت: ما و مقتول یک دوست مشترک داشتیم که از مدتی قبل با او به اختلاف خورده بودیم.
اختلاف ما کاری و مالی بود، اما هر زمان که پشت‌سر او حرفی می‌زدیم یا گلایه می‌کردیم، مقتول از او دفاع می‌کرد. این جانبداری‌های او ما را بشدت عصبانی می‌کرد.
تا اینکه روز حادثه تصمیم گرفتیم با او صحبت کنیم تا شاید دست از جانبداری‌های بی‌دلیل و اشتباهش بردارد. روز حادثه به خانه‌اش رفتیم، اما حین صحبت کار به دعوا کشید و من دو ضربه چاقو به او زدم و برادرم یک ضربه، به خودمان که آمدیم، تازه متوجه شدیم چه کار اشتباهی کرده‌ایم، بلافاصله خانه را ترک کردیم. قصد ما قتل نبود، با این کار هم زندگی خودمان را نابود کردیم و هم زندگی او را.
به‌دنبال اعترافات دو برادر، کیفرخواست پرونده قتل‌شان صادر شد و آنها در دادگاه کیفری استان تهران پای میز محاکمه رفتند. دو برادر زمانی که در جایگاه ویژه متهمان قرار گرفتند، ابراز پشیمانی کردند، اما مادر مقتول خواهان اشد مجازات برای قاتلان پسرش شد. بدین‌ترتیب قضات دادگاه برای دو برادر حکم قصاص صادر کردند.
اما آنها به رأی صادره اعتراض کرده و در نهایت بهروز که ضربات اصلی را وارد کرده بود، به قصاص محکوم و برادرش از اتهام قصاص رهایی یافت و به ۱۵ سال حبس محکوم شد.
با تأیید حکم در دیوانعالی کشور، بهروز سه‌بار پای چوبه دار رفت، اما هر بار به پای مادر مقتول می‌افتاد و از او درخواست بخشش می‌کرد، مادر مقتول نیز به او مهلت می‌داد.
اما قبل از اینکه بهروز برای چهارمین بار پای چوبه دار برود، مادر مقتول فوت کرد. بدین‌ترتیب خواهران و برادران مقتول که اولیای دم محسوب می‌شدند، با تلاش دادیار شعبه دوم اجرای احکام و واحد صلح و سازش دادسرای امور جنایی پایتخت، این‌بار به حرمت ایام فاطمیه از قصاص قاتل به شرط پرداخت دیه گذشت کردند.
درصورتی که مرد جوان بتواند دیه درخواستی اولیای دم را فراهم کند، او بعد از ۱۸ سال به زندگی باز خواهد گشت.
