مجسمهٔ لنین در محلهٔ «دِیویتسه» پراگ که در سال ۱۹۸۱ عکاسی شده است. این مجسمه در سال ۱۹۷۲ رونمایی شد و سپس در سال ۱۹۹۰، پس از انقلاب ۱۹۸۹، پایین کشیده شد. پایه این مجسمه که به شکل یک رمپ اسکیت طراحی شده بود، تا سال ۲۰۰۷ محلی محبوب برای اسکیت‌بازان بود تا اینکه آن هم برداشته شد و فضای آن را چمن‌کاری کردند.
بنای یادبود خدمه تانک شوروی در پراگ، عکس‌برداری شده در سال ۱۹۶۱؛ این تانک در سال ۱۹۹۱ توسط یک هنرمند معروف به رنگ صورتی درآمد و مدتی بعد هم برداشته شد.
پلاک یابود لنین در داخل ایستگاه مترو که در زمان گرفتن این عکس در سال ۱۹۷۸ ایستگاه لنینوا نام داشت. نقل‌قول کنار پلاک از یک شعر تبلیغاتی بود به این مضمون که «هیچ‌کس در این دنیا زنده‌تر از لنین نیست. قدرت ما، خرد ما، مطمئن‌ترین سلاح‌ها هستند». گفته می‌شود این پلاک هنوز در میان تار عنکبوت‌ها و کابل‌های پشت دکهٔ روزنامه‌فروشی در ایستگاهی که اکنون دیویتسکا نام دارد، پنهان است.
نمایی از بزرگ‌ترین بنای تاریخی استالین که تا به حال ساخته شده (۱۹۶۰) و زمانی بر فراز پراگ قرار داشت و «شهر را می‌نگریست».
بنای یادبود استالین در تابستان ۱۹۶۰؛ این غول گرانیتی و بتنی از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۲ پابرجا بود و سپس در بحبوحهٔ «استالین‌زدایی» اتحاد جماهیر شوروی آن را خراب کردند. اکنون یک مترونوم غول‌پیکر در این‌جا قرار دارد و به همین نام هم مشهور است.
عکسی در سال ۲۰۱۵ از مجسمهٔ ایوان استپانوویچ کونیف، یکی از ژنرال‌های ارتش سرخ که سال ۱۹۴۵ نیروهای شوروی را به پراگ تحت اشغال نازی‌ها هدایت کرد؛ این مجسمه عمدتاً به دلیل نقش بعدی کونیف در سرکوب انقلاب ۱۹۵۶ مجارستان بحث‌برانگیز بود و بارها مورد تخریب قرار گرفت و نهایتاً در آوریل ۲۰۲۰ برداشته شد.
بنای یادبودی بیرونِ پایگاه نظامی شوروی در منطقه‌ای در شمال شرقی پراگ؛ پس از انقلاب ۱۹۸۹، نیروهای شوروی عقب‌نشینی خود را از این پایگاه در سال ۱۹۹۱ تکمیل کردند.
عکسی در سال ۱۹۷۵ بنری را در تئاتر هیبرنیا نشان می‌دهد که یادبود ۳۰سالگی ورود نیروهای شوروی به پراگ در طول جنگ جهانی دوم است.
عکسی از سال ۱۹۸۸ از نمای بیرونی موزه‌ای به ولادیمیر لنین که زمانی در مرکز پراگ برقرار بود.
جزئیاتی از نمای بیرونی موزه لنین که صحنه‌ای از زندگی او را به تصویر می‌کشد. این موزه پس از انقلاب ۱۹۸۹ تعطیل شد و آثار آن به دیگر موزه‌ها فرستاده شد.
