جراحی ترمیمی لگن زنان؛ یک راه حل جامع برای درد و ناتوانی

انجام جراحی ترمیمی لگن برای بازگرداندن اندام‌های لگنی به جایگاه طبیعی خود

جراحی ترمیمی لگن روشی درمانی است که برای اصلاح و ترمیم مشکلات و اختلالات ایجاد شده در اندام‌های لگنی زنان به کار می‌رود. این مشکلات اغلب به دلیل ضعف عضلات و بافت‌های نگهدارنده اندام‌های لگنی به وجود می‌آیند و می‌توانند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهند.

افتادگی اندام‌های لگنی یکی از دلایل اصلی نیاز به این جراحی است

جراحی ترمیمی لگن چیست؟

جراحی ترمیمی لگن برای درمان افتادگی اندام‌های لگنی استفاده می‌شود. این افتادگی زمانی رخ می‌دهد که اندام‌های لگنی مانند مثانه، رحم و واژن به دلیل ضعف عضلات و رباط‌های لگنی از جای خود خارج شده و به داخل واژن فرو می‌روند. علل احتمالی افتادگی اندام‌های لگنی عبارتند از:

• بارداری و زایمان

• یبوست مزمن و زور زدن هنگام اجابت مزاج

• بلند کردن اجسام سنگین

• سرفه‌های مداوم ناشی از بیماری‌های ریوی مانند بیماری‌های ریوی مزمن

هدف از جراحی ترمیمی لگن

جراحی ترمیمی لگن یک روش درمانی است که برای اصلاح مشکل افتادگی اندام‌های لگنی انجام می‌شود. در این شرایط، اندام‌هایی مانند مثانه، رحم یا راست روده به دلیل ضعف عضلات و بافت‌های نگهدارنده لگن، از جایگاه اصلی خود خارج شده و به داخل واژن فرو می‌روند. هدف اصلی این جراحی عبارت است از:

• بازگرداندن اندام‌های لگنی به جایگاه طبیعی خود: جراح با استفاده از تکنیک‌های مختلف، اندام‌های افتاده را به موقعیت اولیه خود باز می‌گرداند.

• تقویت عضلات و بافت‌های حمایتی لگن: با تقویت این بافت‌ها، از تکرار افتادگی جلوگیری می‌شود و ثبات بیشتری در لگن ایجاد می‌شود.

• کاهش یا برطرف کردن علائم: علائمی مانند بی اختیاری ادرار، یبوست، احساس سنگینی در لگن و درد در ناحیه لگن، با موفقیت جراحی به طور قابل توجهی کاهش می‌یابند یا حتی به طور کامل برطرف می‌شوند.

• بهبود کیفیت زندگی: با رفع مشکلات ناشی از افتادگی اندام‌های لگنی، کیفیت زندگی فرد به طور قابل توجهی بهبود می‌یابد. فعالیت‌های روزمره راحت‌تر انجام می‌شود و اعتماد به نفس فرد افزایش می‌یابد.

به طور خلاصه، هدف از جراحی ترمیمی لگن، بازگرداندن عملکرد طبیعی لگن و بهبود کیفیت زندگی بیمار است.

انتخاب روش جراحی به عوامل مختلفی مانند نوع افتادگی و شرایط بیمار بستگی دارد

روش های انجام جراحی ترمیمی لگن

نوع جراحی به روش مورد توافق شما و جراحتان بستگی دارد. برخی افراد ممکن است جراحی را به صورت سرپایی انجام دهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. در برخی موارد، جراح عمل جراحی را از طریق واژن انجام می‌دهد. در موارد دیگر، جراح عمل را از طریق یک برش در شکم انجام می‌دهد. انواع جراحی ترمیمی لگن عبارتند از :

تیشو اکسپندر:

جراح بافت‌های طبیعی بدن را برای حمایت از اندام‌های لگنی استفاده می‌کند. ممکن است برای درمان افتادگی رحم یا واژن توصیه شود.

کولپورافی:

جراح برخی از نواحی واژن را بخیه می‌زند تا از مثانه یا راست روده حمایت کند.

ممکن است برای درمان افتادگی واژن قدامی و خلفی توصیه شود.

ساکروکولپوپکسی:

جراح یک مش جراحی را به دیواره‌های جلویی و عقبی واژن و ساکروم (استخوان خاجی) متصل می‌کند. ممکن است از طریق یک برش در شکم یا لاپاراسکوپی انجام شود.

ممکن است برای درمان افتادگی واژن توصیه شود.

ساکروهیستروپکسی:

جراح یک مش جراحی را به سرویکس (دهانه رحم) و ساکروم متصل می‌کند تا رحم را به جای خود بازگرداند. ممکن است برای درمان افتادگی رحم، به ویژه در افرادی که نمی‌خواهند هیسترکتومی انجام دهند، توصیه شود.

جراحی مش واژینال:

جراح یک مش جراحی را زیر مجرای ادرار قرار می‌دهد تا از آن حمایت کند.

به دلیل خطر بالای عوارض جانبی، معمولاً برای افتادگی‌های عودکننده یا افرادی که به دلیل شرایط پزشکی نمی‌توانند جراحی‌های طولانی‌تر را تحمل کنند، توصیه می‌شود.

مهم است که با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای هر نوع جراحی ترمیمی لگن صحبت کنید.

خطرات جراحی ترمیمی لگن

همه جراحی‌ها دارای خطراتی هستند. طبق اطلاعات سرویس ملی سلامت انگلستان، برخی از خطرات عمومی جراحی ترمیمی لگن عبارتند از:

• خطرات ناشی از بیهوشی

• خونریزی

• لخته شدن خون

• آسیب به سایر اندام‌ها مانند مثانه یا روده

• خونریزی واژینال و ترشحات

• عفونت

خطرات جراحی ترمیمی لگن همچنین به نحوه انجام عمل جراحی بستگی دارد:

• جراحی از طریق واژن یا شکم: نوع برش جراحی می‌تواند بر میزان خطر تأثیر بگذارد.

• استفاده از مش جراحی: استفاده از مش جراحی در داخل یا خارج واژن می‌تواند خطرات خاصی را به همراه داشته باشد.

طبق نظر کالج آمریکایی متخصصان زنان و زایمان، مزایا و خطرات روش‌های مختلف جراحی ترمیمی لگن به شرح زیر است:

• جراحی از طریق واژن (ترانس واژینال): معمولاً زمان کمتری طول می‌کشد و دوره نقاهت کوتاه‌تری دارد.

• جراحی از طریق شکم (ترانس شکمی): ممکن است پس از بهبودی، درد کمتری در حین رابطه جنسی ایجاد کند. می‌تواند خطر عوارضی مانند آسیب به روده و چسبندگی را افزایش دهد.

• استفاده از مش جراحی داخل شکم: خطر کمی وجود دارد که مش به داخل واژن فرسوده شود. این می‌تواند باعث ایجاد اسکار و درد مزمن شود و نیاز به جراحی اضافی برای برداشتن مش را افزایش دهد.

• استفاده از مش جراحی داخل واژن: خطر قابل توجهی از عوارض جدی مانند فرسایش مش، درد، عفونت، آسیب به مثانه و روده وجود دارد.

این روش معمولاً برای موارد خاصی توصیه می‌شود که مزایای آن بیشتر از خطرات آن باشد.

مهم است که با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای هر نوع جراحی ترمیمی لگن صحبت کنید.

در جراحی ترمیمی لگن عضلات و بافت‌های نگهدارنده لگن تقویت می‌شوند

آماده‌سازی برای جراحی ترمیمی لگن

√ قبل از جراحی، ممکن است نیاز باشد مصرف برخی داروها را شروع یا متوقف کنید. پزشک شما در این مورد به شما توصیه خواهد کرد.

√ همچنین بهتر است ترتیبی دهید تا پس از جراحی، شخصی شما را از بیمارستان به خانه برساند. ممکن است پس از عمل دچار درد یا خواب‌آلودگی ناشی از بیهوشی باشید.

√ همچنین ممکن است مفید باشد که بعد از جراحی، شخصی برای مدتی کوتاه برای حمایت بیشتر با شما در خانه بماند.

دوران نقاهت پس از جراحی ترمیمی لگن

پزشکان معمولاً افراد را تشویق می‌کنند که پس از جراحی ترمیمی لگن، هر چه زودتر حرکت کنند. فعالیت بدنی ملایم به کاهش خطر عوارض پس از جراحی مانند لخته شدن خون و مشکلات ریوی کمک می‌کند.

مدت زمان بهبودی پس از جراحی ترمیمی لگن به نوع عمل جراحی بستگی دارد. مطالعه‌ای در سال 2019 روی 374 زن که جراحی ترمیمی بافت بومی از طریق واژن انجام داده بودند، نشان داد که سطح درد آن‌ها 4 تا 6 هفته پس از جراحی بهبود یافته است.

ممکن است در 1 تا 2 هفته اول پس از جراحی نیاز به مصرف داروهای مسکن داشته باشید. پزشک ممکن است برای شما اوپیوئیدها یا ایبوپروفن و استامینوفن تجویز کند.

اکثر جراحان توصیه می‌کنند که به مدت 6 هفته از فعالیت‌های زیر خودداری کنید:

√ رابطه جنسی واژینال

√ استفاده از محصولات بهداشتی تامپون و کاپ قاعدگی

√ شستشوی واژینال

√ ورزش شدید

√ بلند کردن اجسام سنگین

√ زور زدن

اثربخشی جراحی ترمیمی لگن

هم جراحی از طریق واژن و هم جراحی از طریق شکم، نرخ موفقیت خوبی دارند.

با این حال، نتایج ممکن است متفاوت باشد. مهارت و تجربه جراح ممکن است یک عامل پیش‌بینی‌کننده باشد، به خصوص از آنجایی که تکنیک‌های مختلفی بر اساس نوع عمل جراحی استفاده می‌شوند.

علاوه بر این، ممکن است جراحی همه علائم افتادگی اندام‌های لگنی را برطرف نکند.

پس از جراحی، ممکن است علائم جدیدی مانند درد در حین رابطه جنسی، درد لگن، بی اختیاری ادراری ایجاد شود.

همچنین ممکن است افتادگی اندام‌های لگنی پس از جراحی دوباره رخ دهد. استراتژی‌های زیر ممکن است به کاهش این احتمال کمک کند:

√ اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین

√ جلوگیری از یبوست

√ حفظ وزن متعادل

جراحی ترمیمی لگن می‌تواند به صورت باز یا لاپاراسکوپی انجام شود

سوالات متداول درباره جراحی ترمیمی لگن

1. آیا جراحی ترمیمی لگن یک جراحی بزرگ محسوب می‌شود؟

جراحان جراحی ترمیمی لگن را در بیمارستان انجام می‌دهند. بسته به روش جراحی، ممکن است عمل جراحی به صورت باز یا به روش کم‌تهاجمی انجام شود. در هر صورت، اکثر افراد می‌توانند حدود 1 تا 2 روز پس از عمل به خانه بازگردند.

2. آیا این جراحی دردناک است؟ 

برای مدت زمان جراحی از بیهوشی عمومی استفاده می‌شود، بنابراین در طول عمل هیچ دردی احساس نخواهید کرد. ممکن است پس از جراحی مقداری درد وجود داشته باشد. مسکن‌های بدون نسخه ممکن است کمک کنند. اگر درد فروکش نکرد، ممکن است پزشکان به طور موقت داروهای مسکن اضافی مانند اوپیوئیدهای کم‌دوز را تجویز کنند.

3. دوره نقاهت چقدر طول می‌کشد؟ 

مطالعه‌ای در سال 2019 نشان می‌دهد که ممکن است بهبود سطح درد و فعالیت‌های عملکردی پس از جراحی تا 2 سال طول بکشد. با این حال، ممکن است کاهش سطح درد را در عرض 4 تا 6 هفته مشاهده کنید، که احتمالاً کمتر از سطح درد قبل از عمل است.

دوره نقاهت پس از جراحی لاپاراسکوپی ممکن است 6 تا 8 هفته طول بکشد، اما جدول زمانی بهبودی شما ممکن است بسته به نوع عمل جراحی متفاوت باشد.

نتیجه گیری 

جراحی ترمیمی لگن جراحی برای بازگرداندن اندام‌های لگنی به موقعیت صحیح خود است. این جراحی ممکن است برای کمک به درمان علائم افتادگی اندام‌های لگنی ضروری باشد.

انواع مختلفی از جراحی‌های ترمیمی لگن وجود دارد. قبل از تصمیم‌گیری در مورد یک روش خاص، با پزشک خود در مورد روش‌های مختلف و خطرات و مزایای مرتبط با آن‌ها صحبت کنید.

جراحی ترمیمی لگن معمولاً 6 تا 8 هفته طول می‌کشد. در این مدت، ممکن است برای بهبود مناسب و کاهش خطر عوارض پس از جراحی، نیاز به تعدیل برخی از فعالیت‌های معمول خود داشته باشید. برخی از استراتژی‌های طولانی‌مدت سبک زندگی نیز می‌توانند خطر بازگشت افتادگی اندام‌های لگنی را کاهش دهند، از جمله حفظ وزن متعادل و مصرف فیبر زیاد برای جلوگیری از یبوست.

گردآوری:بخش سلامت بیتوته